De Vliegeraars van Varanasi

'Bhakateeeeeee!', roept Anjali uitgelaten om aan te geven dat een vlieger afgesneden is door een andere vlieger,  en ze rent weg om de vlieger op te vangen. We lopen op straat met Anjali, Priya en Twinkle en boven onze hoofden tel ik zo minstens 25 vliegers. 14 Januari, het Kitcharee festival in Varanasi. Het is een festival om te vieren dat de zon terug is in de noordelijke keerkring waarmee de winter dus is afgelopen, maar het staat vooral bekend als het festival waarbij gevliegert wordt en waarop men kitcharee eet, een mix van linzensoep en rijst. Diezelfde dag zijn wij uitgenodigd om bij alle meiden uit klas 4 en 5 op huisbezoek te komen. Toen we door Nagwa liepen zagen we natuurlijk nog veel meer kinderen van Ashray, en meisjes uit de speakingclass, wat er in resulteerde dat we uiteindelijk 9 huizen hebben bezocht. Nou ja huizen, kamertjes kan ik het beter noemen. Sommige hadden beschikking over twee ruime kamers, terwijl anderen zoals Anjali met een gezin van 6 personen leven in een kamertje van 3 bij 3. En dat is dan slaapkamer, keuken, en woonruimte tegelijk.. Omdat het Kitcharee was kregen we bij elk gezin een groot bord Kitcharee aangeboden, en weigeren is in India heel onbeleefd. We hebben de hele middag en avond nog nodig gehad om een beetje uit te buiken.. Het was wel ontzettend leuk om het kitefestival in Nagwa mee te maken. Alle kinderen en mannen stonden op de daken met vliegers, en door de straten rennen kinderen om afgesneden vliegers te vangen. Al dagen keken de kinderen van Ashray er naar uit, en dan vooral de jongens. We gaven engels op het dak afgelopen week, maar vaak keken de jongens meer in de lucht dan in hun schrift.

Iedere andere ochtend van de week fietsen we 's ochtends naar Ashray toe, na onze yoga. De mist hangt vaak nog in slierten boven de straat en de zon staat nog maar waterig aan de hemel. We pakken onze fietsen, en onder het geluid van luide temppelbellen van de grote tempel achter ons appartement, fietsen we de straat op. Links het chaivrouwtje die haar stalletje opzet, rechts de fietsenboer waar we onze fietsen gehuurd hebben. Telkens als we ze aan de straat zetten in plaats van op de binnenplaats voel ik zijn ogen in mijn rug, hij is bang dat zijn huurfietsen gestolen worden. Maar het is nog niet eens de kwaliteit van een stationsfiets, bij lange na niet, dus wij zijn nergens bang voor. Vervolgens zien we rechts het kleine winkeltje waar allerlei etenswaar te koop is. De verkoper komt direct naar buiten. 'Popcorn, popcorn madam? I have popcorn!' Nu we al twee filmmiddagen hebben gehouden op het schooltje en dus al twee maal voor 150 kinderen popcorn hebben moeten bakken, kent hij ons als de meisjes die dozen vol popcorn kopen.. Na drie koeien ontweken te hebben fietst de man met de aap voorbij, naar zijn plekje langs de ghats. Hij woont daar al jaren, op een kleed vol met allerlei verzamelde attributen om zich heen, en natuurlijk zijn trouwe vriend de aap. De aap zit aan een ketting vast, is moddervet en heeft enge menselijke trekjes. Af en toe fietst de man een stukje, met de aap op de stang voor zich. We vervolgen onze weg en komen links langs twee internetcafeetjes die we vaak gebruiken en waarvan de mensen ons goed kennen en ons nu ook begroeten elke keer. Rechts een chaitentje waar volgens Frans 'de filosofen' zitten, de hippie buitenlanders die hier de hele dag chai drinken, roken en praten over zweverige onderwerpen. Na een bocht komt de Ganges in zicht, en zien we mensen blootsvoets over de weg lopen, net klaar van hun dagelijks bad. Verder ook nog wat sadhu's, heilige mannen gehuld in oranje lendendoeken en met een in oranje gewikkelde stok. Vaak met een lange witte baard, en strepen op hun hoofd die symboliseren dat ze Shiva-volgelingen of Vishnu-volgelingen zijn. Ze leven van donaties van mensen leven op straat, mediterend en biddend. Zigzaggend om de slapende honden en koeienvlaaien op de weg zijn we bijna bij Ashray. Op het laatst roepen de naar school lopende kinderen ons al van ver toe:'Namaste m'am! Good morning m'am!' en ze beginnen te rennen als ze zien dat ze door ons worden ingehaald.

Zo begint elke morgen opnieuw, en voor ons is het heel normaal maar ik moet mezelf er af en toe aan herinneren dat het straatbeeld in Tricht er toch een tikkie anders uitziet. Af en toe weten we niet meer wat we in ons blog moeten schrijven, omdat alles hier nu als gewoon aanvoelt en niks meer de moeite waard lijkt om te vermelden.. Om alleen op straat al zoveel te zien en mee te maken, dat is iets wat ik wel echt ga missen. In Nederland begeef je je op straat als je ergens naar toe wilt met een doel. Hier is de straat een plek waar je gewoon bent. Mensen hangen op straat, drinken chai, kletsen met elkaar. Het leven speelt zich hier buiten af, niet geisoleerd in je eigen huis of tuin zoals in Nederland het geval is. Maar wat doen die mensen dan op straat, vraagt de Nederlander zich af. Helemaal niks! Dat kennen wij niet in ons koude kikkerlandje.. Ben bang dat ik terug in Nederland de drukte en bezigheid op straat ga missen, en al het geluid van de stad. Tempelbellen, toeterende tempo's, bellende riksja's, loeiende koeien, bananenverkopers, noem maar op!

Er is toch wel weer een en ander gebeurd. Er heeft dus weer een tweede filmmiddag plaatsgevonden, dit keer met de film Finding Nemo in het Hindi. Opnieuw een groot succes! De hele ochtend hadden we popcorn gebakken (voor 150 kinderen, pff..), en we waren toch wel weer zenuwachtig toen alle kinderen er zaten en we moesten afwachten of de dvd wel werkte.. Er waren even wat opstartproblemen, maar uiteindelijk hebben de kinderen de hele film gezien en ze vonden het heel erg leuk!

Dinsdag zijn we op bezoek geweest bij Seema, een lerares van school. Een heel lieve vrouw van 26 die Engels geeft aan de oudste klassen. Haar vader is eind december overleden na een lang ziekbed, en na een rouwperiode van 13 dagen is het de gewoonte om een grote maaltijd te geven voor alle kennissen, vrienden en familie. Tijdens de rouwperiode hebben we haar ook opgezocht, raar hoe dat allemaal gaat hier! Er zijn zoveel regels. Ze mag tijdens de rouwperiode zich niet wassen, haar haar borstelen, andere kleren aan doen, lekker eten koken. Ze mag maar een maaltijd per dag eten, mag niet uit huis komen en leeft eigenlijk van buren die eten komen brengen. De tiende dag kwamen er elf brahmanen langs, uit de priesterkaste en de hoogste kaste dus. De hele dag waren er ceremonies en de familie van Seema moest allerlei geschenken en een flink geldbedrag aan die brahmanen geven. Echt belachelijk! Maar als ze dat niet doet gaat de buurt slecht over je denken, en dat is het ergste wat je hier kan overkomen in India voor Indiers. En bovendien kunnen de Brahmanen je familie vervloeken, en kunnen ze ervoor zorgen dat de ziel van de overledene geen rust zal vinden.. Tijdens de rouwperiode moet voor elke maaltijd ook eerst wat van het eten aan een koe, kraai en hond worden gegeven. Het zou namelijk best kunnen dat de ziel van de overledene nu in een dier zit. De maaltijd was een soort lopende band werk, continue kwamen er groepen mensen binnen die dan eten kregen en daarna weer gelijk weg moesten omdat de volgende groep aan de beurt was. We kregen grote maaltijd op een bord van bananenbladeren, en het enige wat herinnerde aan de overledene was dat we wat van onze maaltijd apart moesten houden om te offeren voor hem, voor de rest was het door eten en dan weer wegwezen. Toch apart om meegemaakt te hebben!

Afgelopen woensdag was rapportuitreiking. Alle ouders van de kinderen kwamen langs tussen tien en twaalf, en konden bij Sadhana, de hoofdlerares, het rapport zien, ondertekenen en horen hoe het met hun kind gaat. Het was interessant om de ouders achter de kinderen te zien. Vele moeders kunnen niet schrijven en moesten ondertekenen door middel van een duimafdruk met inkt.. Dat is wel anders dan in Nederland! Er kwamen ook wel weer wat problemen naar voren waar kinderen mee zitten, we hoorden over verslaafde vaders en uitbuitende moeders. Van Deepa, een hardwerkend meisje uit klas 5, kwam er niemand, waardoor ze om twaalf uur in tranen was. Haar ouders stimuleren haar school totaal niet en willen het liefst dat ze thuis werkt of geld verdient.

Donderdag hadden we een leuke dag, we zijn met de kinderen van klas 3,4 en 5 naar een grote kerk en moskee in Varanasi gegaan! We hadden auto's gehuurd en voor een rondleiding gezorgd van te voren. In de auto's ging de bollywood muziek loeihard aan en zaten alle kinderen hotsend en springend in hun stoelen te dansen, heel grappig om naast te zitten. Bij de moskee kregen de kinderen een korte rondleiding van de Imam, en leerden ze zelfs hoe ze moesten bidden. Bij de kerk gingen we eerst buiten picknicken en nog wat spelen op het veld. Daarna eerst naar de bijbeltentoonstelling, een eftelingachtige voorstelling over het leven van Jezus, compleet met aangeklede poppen, geluid en licht. Daarna de kerk gezien, waar zelfs wat nonnen aan het zingen waren. Terug in de auto ging de bollywoodmuziek weer op een hoog volume, en eenmaal terug in Ashray gingen ze moe maar blij naar huis. Volgens mij was het leuk en hopelijk ook leerzaam voor ze.

De kinderen van Ashray hebben inmiddels uitgevonden waar we wonen, dus elk weekend en af en toe door de weeks staan er wel kinderen voor de deur! Vaak heel leuk, maar soms ben je moe en als er dan weer onaangekondigd op de deur geklopt wordt en er tien springende kinderen voor je staan.. Toch is het vaak wel heel erg gezellig, en maken we heel wat 'crazy pictures' zoals bij mijn foto's te zien is!

Er zijn binnen Nagwa wel wat problemen geweest. Op een avond was opeens de hele wijk pikkedonker. De huizen waren afgesneden van de elektriciteit, omdat ze de laatste rekening niet betaald hadden. Deze rekening was echter belachelijk hoog, dat kunnen mensen met slechts een peertje licht nooit gebruiken. Bij uitleg bleek dat het een 'estimate' was, wat dus niet op waarheid berust is en gewoon uit de duim van een corrupte ambtenaar is gezogen. De corruptie zuigt de onderste laag van de bevolking helemaal uit, en er is niets wat ze eraan kunnen doen. Maar de mensen van Nagwa waren het zat dit keer. Op de derde dag zonder elektriciteit zijn ze 's avonds in protest gegaan. De hele wijk rukte op, waaronder ook Frans, om naar het dichtsbijzijnde politiebureau te gaan om te klagen. Ze zijn daar flink lawaai gaan maken en uiteindelijk is er beloofd dat er een ambtenaar zal komen kijken of er iets gedaan kan worden. Dat gebeurde natuurlijk niet, dus na nog twee protesten kwam er eindelijk iemand kijken. Nu zijn er regels opgesteld om te zorgen dat er eerlijk wordt gekeken hoeveel elektriciteit elk huisje gebruikt. Of dit wordt nageleefd door de overheid is natuurlijk nog maar de vraag.. Nog geen week later kreeg ook de cooperatieve tuin een elektriciteitsrekening die tien keer zo hoog was als dat hij zou moeten zijn. Frans was woedend, hij zei dat hij zoveel moeite moest doen om geld bij elkaar te sprokkelen in Nederland en fondsen te werven, en dat op deze manier de helft naar corruptie gaat. Nog steeds zijn ze bezig die rekening naar beneden te krijgen..

Verder gaat alles hier zijn gangetje. Veel vrienden en andere vrijwilligers vertrekken allemaal in januari, dus we voelen ons soms wel een beetje verlaten! Maar we willen er wel echt wat van maken de laatste weken, de tijd gaat zo snel, we zijn alweer bijna weg! We gaan dus nog met de oudere meiden picknicken bij de watervallen hier in de buurt, en we willen nog een sportdag voor de hele school organiseren. Over die plannen de volgende keer meer!

Hoop dat alles goed gaat met jullie!

Veel liefs, Nienke