Into the wild

'Ok, I am gonna tell you a Nepalese suspense joke', deelt onze gids Surin ons mede als we rond 10 uur 's avonds voor de tent in het zand zitten, nippend aan bier, thee of lokale 'moonshine' booz en het geruis van de rivier op de achtergrond. 'Once upon a time, there was a father with three sons. Of course there was also a mother. But that doesn't matter for this story. The father had a secret bottle. If he told a magic sentence, the bottle would open. No one else knew the sentence and no one could open the bottle without the sentence, it couldn't break. All sons wanted to know the magic sentence, and asked their father about it all the time. Then the father got very sick. The sons were sitting next to his bed, and asked about the magic sentence, but the father didn't say the sentence. Finally, he died.'
Verwachtingsvol kijken ik en de anderen uit de raftgroep naar Surin. 'What happened?', vraagt iemand als Surin stil blijft. Surin neemt een slok van zijn moonshine. 'Nothing, this is the suspense joke!'
Over anticlimax gesproken.. De twee Noren maakten nog wat Zweden-grappen, ik vertelde een flauwe Belgen-grap en de andere gids Prydeep kwam nog met een Nepalees exemplaar aan waar we ook niet zo van gecharmeerd waren, maar de alcohol en booz maakte iedereen uiteindelijk toch wel aan het lachen.
Het was de laatste dag van een 8 daagse rafttocht over de Karnali rivier, waar ik als spontane actie opeens besloot aan mee te doen. Nadat de cursus Boeddhisme in het klooster was afgelopen, heb ik wat dagen met Angela gereisd. Angela, een superleuke spontane Spaanse, en ik hebben Boudha bezocht en in Kathmandu nog wat bezienswaardigheden gezien. We konden het heel goed vinden en ik heb haar dan ook moeten beloven een keer naar Madrid te komen om haar op te zoeken. Dat is geen verkeerd plan vind ik zelf.. Ze ging binnen een paar dagen naar Varanasi toe, dus heb ik een uitgebreide plattegrond getekend en alle goede restaurantjes en mooie plekjes aanbevolen. Ze is er inmiddels,en heb al berichten gekregen dat het heel goed bevalt, maar had ook niet anders verwacht! In Kathmandu hebben we met nog wat andere mensen haar 30e verjaardag gevierd, compleet met een kaarsje op de brownie toe. Was heel gezellig. In Kathmandu gingen we langs bij het reisbureau bij wie ik eerst de Tibettour zou boeken. Ik legde hen uit dat ik nu graag naar het Bardia national park wilde gaan, en of zij een idee hadden welke bus ik moest nemen. De jongen achter de balie zei toen dat er toevallig de volgende dag een groep vertrok voor een rafttocht op de Karnali rivier voor 8 dagen, en die rafttocht eindigde in het park. Enkele momenten moest ik erover nadenken, maar al snel had ik de beslissing gemaakt, doen! En voor ik het wist had ik de handtekening uit mijn mouw geschud en het geld gepind en betaald. Ik herkende mezelf bijna niet, in Nederland kan ik een half uur in een winkel staan met een t-shirtje in mijn hand en twijfelen, twijfelen en twijfelen.. Maar dit kwam dan ook als een ideale oplossing. Ik wilde graag naar het park, maar wist niet wat ik met de rest van de tijd moest doen. En nu kon ik naar het park en ook nog eens 8 dagen op een prachtige wilde rivier doorbrengen.. Het water in de Karnali is afkomstig van een gletsjer van de heilige Mount Kailash berg in Tibet. Door deze trip was ik dus ook nog een beetje dichtbij mijn Tibetdroom..

De volgende dag vroeg vertrok de bus richting het westen. We bleken met een kleine groep te zijn van vijf mensen. Een jongen en meisje uit Noorwegen, een meisje uit Polen en een meisje uit Finland, en ik. De eerste twee dagen waren busdagen, en de tweede nacht kwamen we aan bij de rivier waar we het eerste nacht doorbrachten. De Noorse jongen ging niet in de raftboot maar in een kayak. Er waren twee safety kayakers nodig om hem te begeleiden, en verder nog twee gidsen om onze raftboot gevuld te krijgen. En dan nog twee gidsen om de bagageboot te besturen. Dat betekende dus dat we met 6 gidsen op pad waren! In het begin waren ze natuurlijk wat afstandelijk en verlegen, maar al snel werd dat anders. Van ons kreeg elke een bijnaam. Kamal werd McGyver (van de tv serie, ik kende hem niet..), omdat hij alles wat los zat vast maakte en altijd iets aan het bouwen was. Surin werd David omdat hij altijd in zijn Beckham shirt liep, enzovoort. De twee vriendinnen uit Polen en Finland hadden de tocht al een jaar geleden geboekt, en ook de andere twee uit Noorwegen hadden deze rivier hoog op hun lijstje staan. Ik was de enige die als onvoorbereid groentje naar deze tocht kwam, en nog nooit geraft had. Ik bleek meteen een flinke aan de haak geslagen te hebben; de Karnali rivier is de grootste rivier van Nepal en de tocht wordt beschouwd als de beste tocht omdat het veel wildwaterstukken heeft maar ook veel mooie natuur. De wildwaterstukken waren inderdaad heel wild, en de zogeheten 'rapids' hadden namen als 'Jailrock', 'Godshouse', 'Juicer', 'Sweetness and Light', en dat gaf me een beetje een Efteling-gevoel, alsof we alle attracties afgingen. De meest zware rapids moesten eerst gescout worden. We stopten dan voor het wilde gedeelte en de gidsen gingen kijken welke weg we moesten nemen. Omdat we met 4 meiden in de boot zaten kregen we bij de zware rapids nog een extra gids erbij. 'Not enough power', aldus David. Hmm, nouja. In de rapids ging het er heftig aan toe. 'FORWARD! FORWARD! HARDER, POWER! AND RIGHT BACKWARDS! GO DOWN! HOLD! HOLD!' was wat David ons hard toeschreeuwde. Op het moment dat hij 'HOLD!' riep en wij ons naar de touwen moesten werpen, kwam de boot vaak in een diepe golf terecht waardoor we meestal bijna flipte en een enorme waterdouche over ons heen kregen. Maar dat was alleen maar leuk! De eerste dagen bestonden uit veel rapids met tussendoor vlakke stukken. Voor lunch stopten we op een strand waar we dan ook even konden zwemmen. En rond 4 uur meerden we aan bij een strand om het kamp op te zetten. Wij als gasten sliepen in drie tentjes en de gidsen gebruikten een op zijn kant staande raftboot en een zeil om droog te blijven. De eerste dagen keken we een beetje onwennig toe hoe ze als een perfect team het kamp in no-time in elkaar zetten, maar al snel wisten we ook onze taken te vinden en hielpen we mee de tenten en keuken op te zetten. Na drie dagen hadden we een lay-over day, of ook wel 'hang-over day' zoals Pia uit Finland het noemde. Die dag viel helaas letterlijk in het water doordat het eerst hard ging regenen 's ochtends en er vervolgens een enorme zandstorm kwam opzetten in de middag.. Maar de rest van de dagen hadden we superblauwe lucht en stralende zon, geen reden om te klagen. 

De dagen bestonden dus uit peddelen, relaxend drijven op het water, af en toe een rapid overwinnen en dan weer rustig peddelen en genieten van het uitzicht om ons heen. Af en toe zagen we kleine modderhutjes met strodaken, waar echte tribale stammen leven die heel weinig westerse mensen zien. De kinderen kwamen dan ook gillend naar buiten rennen: 'Ghori Ghoriya!' Wat je kunt vertallen met 'Vrouwelijke westerlingen!'. Als we ons kamp opzetten was er ook standaard publiek van een groep kinderen die op afstand van 10 meter op een rij gingen zitten en gingen staren. Ze voelden zich al snel op hun gemak, want vaak zaten ze de volgende ochtend al voor de opening van je tent op nog geen eens 30 cm afstand.. De andere deelnemers aan de rafttocht waren wel leuke mensen. Ik merkte wel direct verschil met de groep die ik in het klooster ontmoet had, hele andere types! Zoals ik al zei waren er grote hoeveelheden alcohol en sigaretten mee, en de gesprekken gingen ook vaak over feesten en dronken zijn. De twee vriendinnen uit Polen en Finland waren metalfans en dus in zwart gekleed en met tattoos bedekt. Daar had ik eerst al snel mijn vooroordeel over klaar, maar met het Poolse meisje Kate bleek ik heel goed op te kunnen schieten. Weer een lesson learnt! Wat wel opviel was dat het leeftijdsverschil wat er onvermijdelijk weer was ( ze waren allemaal rond de 30-35 jaar) wel heel duidelijk naar voren kwam. In de klooster groep was ik veel met Kerri en Angela die ook beiden in de 30 waren, maar zij voelden als twee vriendinnen van school. De mensen van de raftgroep praten veel over werk, geldzaken, feesten, en andere dingen waar ik niet zoveel overkon mee praten. Het was leuk met hen de rafttocht te maken, maar om samen mee te reizen zou het niet zo goed matchen denk ik.

Na de rafttocht ging ik nog 2,5 dag het nationaal park in. Op het laatste moment besloten Kate en Pia ook het national park te bezoeken, dus dat was wel gezellig. Het was heerlijk weer een douche en bed te hebben, maar verder misten we alledrie de rivier. Het was enorm heet in het park, en een duik in een rivier vol krokodillen was niet echt aanlokkelijk.. 's Ochtends vroeg heb ik een olifantentocht gemaakt door het park. Olifanten zijn echt hele bijzondere beesten! Vond het heel gaaf zo dichtbij ze te zijn en ze aan te raken, maar voelde me ook wel lomp, zittend op zo'n prachtig wijs dier. Helaas hadden we niet veel geluk met de elephantride, behalve wat apen en herten geen wildlife gezien. We hebben neushoorns gehoord en een tijger dichtbij horen brullen, maar zodra de olifant zachtjes probeerde te naderen (lees: stampend het halve bos plattrappen en daarmee lawaai maken alsof er een bulddozer door het bos rijdt) ebte het geluid weg. Na de vroege olifantentocht ging ik met een gids een junglewalk maken. Van tevoren kreeg ik instructies. Bij het zien van een tijger, geen lawaai maken en niet wegrennen, de tijger in de ogen kijken. Leek me redelijk onmogelijk, maar goed. Bij het zien van een olifant wegrennen, een kledingstuk weggooien om af te leiden en op grote stenen gaan rennen. Bij het zien van een neushoorn een boom inklimmen en kledingstukken op de grond gooien. Deze safari is een serieuze zaak, dacht ik toen ik dit hoorde.. Ik kreeg redelijkOp een gegeven moment hoorden we apen krijsen en herten blaffen, wat erop wijst dat er een tijger in de buurt is. Alle toeristen kwamen naar dezelfde plek toe, vanwaar een goed zicht was op de overkant van de rivier waar het geluid vandaan kwam. We wachtten. En wachtten. En wachtten. Het was een goede dharma oefening om geduld te kweken, dat sowieso! We zaten al te fantaseren dat de tijgers waarschijnlijk ook in de bosjes zaten met verrekijkers, wachtend tot wij nu eens tevoor schijn kwamen. En misschien zat de tijger wel te slapen in de wachttoren die we net verlaten hadden na lunch, lachend over die domme toeristen die overal intrappen. De tijger kwam in ieder geval niet opdagen. We hebben tijgerfootprints gezien, een tijgerklauwafdruk in de boom, tijgers gehoord, tijgerpoep gevonden, maar de tijger had geen zin om zich te vertonen.. De dieren die we wel gezien hebben zijn herten, apen, krokodillen, pauwen, wilde zwijnen en aan het einde van de dag werden onze inspanningen toch nog beloond met het zien van twee neushoorns! Ik was er na die dag wel achter dat wildlife spotten niet helemaal mijn ding is. Sommige mensen vielen bijna flauw van opwinding omdat ze een 'wilde' neushoorn zagen, maar ik voelde niet veel verschil met het zien van een neushoorn in de dierentuin, afgezien van dat je in de dierentuin veilig bent, en tenminste rustig en in alle tijd kunt kijken. De volgende ochtend ging ik 'Birdwatchen' met mijn gids, wat absoluut helemaal zijn passie was. Ook hij werd helemaal hysterisch bij het zien van een langneus kraai omdat die heel zeldzaam was, maar ik zag eerlijk gezegd geen verschil met de kraaien die we in Nederland in overvloed hebben. Uiteindelijk zorgde ik ervoor dat we bij een teashop eindigde met een masala chai, pratend over de cultuur in Nepal, de godsdienst, de vrouwenonderdrukking en de cultuurverschillen met India. Dat vond ik wel interessant!
Al met al was het National park een interessante ervaring, en de natuur was zeker heel mooi. Maar of ik ooit terug ga om weer birdwatching te doen en de langneus kraai opnieuwe te zien.. Daar denk ik nog even over na!

Nu ben ik (weer) terug in Kathmandu na een helse tocht met een nachtbus van 15 uur. De vrouw naast mij had haar zoontje van 6 meegenomen die tussen ons in gepropt werd. Overdag was het heel leuk, hij had een speelgoedmobieltje en was aan het neptelefoneren en nepfotograferen. Toen ik mijn mobiel tevoorschijn haalde en net deed alsof ik opnam en tegen hem praatte, keek hij me eerst met grote ogen aan maar vervolgens kreeg hij een grote lach op zijn gezicht en had hij het spelletje door. Die nacht, toen hij huilerig werd en met zijn ellebogen en knieen in mijn zij prikte vond ik hem iets minder schattig. Maar, goede dharma oefening :) 

En zo ben ik vandaag voor mijn laatste dag in Nepal.. Morgen 9.30 vertrekt het vliegtuig richting Delhi vanwaar ik aansluiting heb naar Colombo. Vandaag voornamelijk achter de computer doorgebracht om al mijn mail achterstand weer in te halen.. Nee, 100% vakantie bestaat niet denk ik.. En dan is mijn Nepal tijd alweer voorbij. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe ik met knikkende knieen het vliegtuig naar Kathmandu in stapte in Delhi, hoe zenuwachtig ik was voor dit avontuur. Het alleen reizen, in een onbekend land. Maar nu ik terugkijk ben ik nauwelijks alleen geweest. Al op het vliegveld ontmoette ik Ludvig uit Canada met wie ik de volgende twee weken heb opgetrokken en een trekking mee heb gedaan. Toen naar Pokhara, waar ik met Thomas uit Duitsland wat dagen heb opgetrokken. Toen het klooster in, waar ik mijn kamergenootjes Kerri en Angela ontmoette. Na het klooster reisde ik met Angela, waarna ik de rafttrip begon met de Noren, de Finse en de Poolse. Het is anders gelopen dan ik verwacht had! Nepal is me heel goed bevallen. Het is minder extreem dan India, minder hectisch en minder intens. Maar qua natuur veel mooier en veel gevarieerder, en de mensen zijn vriendelijker. Er is een bloeiende boeddhistische cultuur waar ik een graantje van heb mogen meepikken gelukkig, en heel veel mogelijkheden voor actieve outdoor activiteiten zoals trekking en rafting.

En nu begint het laatste hoofdstuk van mijn reis: Sri Lanka. Vera wacht over 1,5 dag al op mij in Colombo bij het station. Raar idee dat ik binnen 1,5 dag alweer iemand van thuis een knuffel kan geven! 

Hoop dat met jullie alles goed gaat, dat Koninginnedag goed gevierd is! Ik hoorde dat het kabinet als een kaartenhuis in elkaar gezakt is, wat betekent dat ik in september mijn debuut als stemgerechtigde kan maken..  Er gebeurt best nog wat in Nederland zo te horen! Tot mail of skypze en anders tot in juni!

Veel liefs, Nienke