On the stairway to heaven

Mijn voeten trillen, mijn neus is verbrand en ik heb het gevoel dat zelfs de yaks twintig meter verderop mijn zweetwalm kunnen ruiken. Met mijn laatste energie zet ik de laatste stappen de heuvel op, om eindelijk in Kanjin Gompa aan te komen, het eindpunt van onze Langtang trektocht. Nicolas en Ludvig, mijn medetrekkers, lijken nergens last van te hebben en lopen zelfs na 7 uur lopen nog energiek de berg op. Ik voel me daarentegen na elke dag een hoopje moeheid, zweet en spierpijn.. Maar het eindpunt is bereikt! En daar worden we voor beloond: een prachtig 360 graden panorama van de Himalaya. Na een kop thee in de lodge, en nadat we de zware backpacks hebben gedropt in de kamers, besluiten we de Kanjin Ri te beklimmen die middag. Het is twee uur omhoog, maar door het prachtige uitzicht heb ik mijn energie weer hervonden. Eenmaal bovenaangekomen, 4775 meter hoog, zie ik het mooiste wat ik ooit in mijn leven gezien heb en voel ik me zo nietig als ik me nog nooit gevoeld heb. Enorme bergtoppen met rotsige steile wanden, sneeuwtoppen, en indrukwekkende gletsjers. Het is moeilijk uit te leggen wat het met je doet om dat voor je te zien! 

Een week geleden had ik niet gedacht dat ik op dat moment op 4775 meter hoogte zou zijn. Ik was afgepeigerd en stond op het vliegveld van Kathmandu in de rij om mijn visum aan te vragen. Die nacht had ik totaal niet geslapen. De dag ervoor was de laatste dag met Maaike in India, die we heerlijk in Delhi hebben doorgebracht door te winkelen, te lanterfanten, en onze laatste India dingen te doen zoals henna laten zetten. Die avond was raar, binnen een paar uur zat Maaike in het vliegtuig naar huis en ik in het vliegveld naar Nepal. Nadat Maaike weg was viel ik even in een gat, het viel me toch wel zwaar en alleen voelde opeens toch wel heel alleen. Waar was ik aan begonnen? Nog 2,5 maand weg van huis, zonder iemand bekends om me heen. In het  vliegtuig zat ik helaas ook nog eens naast een humeurige Japanner die dwars het schuifgordijn naar beneden deed waardoor hij mij het himalaya uitzicht ontnam bij de landing. In de rij voor het visum ging het daarentegen beter. Ik raakte aan de praat met een aardige Canadees, Ludvig, een jongen van 18 die net uit Canada aankwam om 2,5 maand trektochten in de Himalaya in Nepal te gaan maken. We besloten een taxi naar de stad te delen om de kosten te delen. Ik vertelde hem over mijn plan om misschien mee te gaan doen aan een georganiseerde trektocht, die me wel 600 euro zou gaan kosten voor 12 dagen. Hij vertelde toen dat hij precies dezelfde trektocht zou gaan doen, maar dan individueel en dus veel goedkoper. Uiteindelijk besloot ik samen met hem de trektocht te gaan doen. Inmiddels had ik al meerdere mensen in Kathmandu ontmoet die een trektocht individueel hadden gedaan en daar heel blij mee waren achteraf. Nadat ik had besloten die zaterdag met Ludvig mee te gaan naar de Langtangtrek moest ik even een paar dagen aan de slag met voorbereiding. Want in tegenstelling tot Ludvig die compleet met kaarten, GPS, waterfilters, tent, slaapzak en twee paar wandelschoenen was aangekomen, had ik slechts mijn sandaaltjes en indiase outfits. Niet eens een waterdicht regenjasje.. Gelukkig ben ik niet de enige en zijn er heel veel trekkerswinkels waar je prachtige merkkleding kan kopen voor een prikkie. Dus heb ik een basicoutfit aangeschaft, een slaapzak gehuurd en schoenen gekocht die ik nadien terug kon brengen en dan de helft van het geld kon terugkrijgen. Alles bij elkaar kostte dat nog niet eens 50 euro, en dan heb je prachtige 'The North Fake' kleding, ooh sorry, ik bedoel natuurlijk 'The North Face' ..

Eerlijk gezegd was ik ontzettend zenuwachtig voor de trektocht. Ik had voor mijn gevoel te weinig tijd om me in te lezen, normaal doe ik dat nogal uitgebreid voor ik iets doe. En ik was nogal bang dat ik het fysiek niet aan zou kunnen omdat we onze tas zelf gingen dragen en de tocht in totaal minstens een week zou duren. Na een lange bustocht naar het beginpunt werd ik al snel gerustgesteld door twee Nederlanders die ik ontmoette die net terugkwamen en zeiden dat het allemaal wel mee viel. De volgende dag begon ik vol goede moed, en het viel inderdaad mee.

Uiteindelijk hebben we de trektocht nog verlengd, en twee andere trektochten erachter aan gedaan. Al de tweede dag ontmoetten we Nicolas, een jongen uit Frankrijk, die de rest van de tocht met ons heeft meegelopen. Lantang wordt ook wel klein tibet genoemd omdat er veel Tibetanen wonen. Deze mensen hebben vaak naast hun kleine boerderijtje, een lodge waar in het trekseizoen trekkers kunnen overnachten en eten. Het waren superaardige mensen, heel gastvrij en geinteresseerd. De lodge bestond vaak uit een soort veestal met houten hokjes waarin houtenbedden met dunnen matrasjes stonden. Geen verwarming en dus ijskoud 's nachts.. Daarentegen was er wel een gezellige eetruimte rondom een houtkacheltje, waar alle trekkers 's avonds samenkomen. Dat was echt heel leuk, met telkens andere mensen breng je de avond door en heb je interessante gesprekken. Er waren een paar mensen die ongeveer in hetzelfde tempo dezelfde route deden, en het was heel gezellig om die 's avonds dan weer ergens in een lodge tegen te komen. Na Langtang hebben we de trektocht uitgebreid met Gosaikund, een bergtocht waarbij je naar hooggelegen heilige meren loopt, en Helambu, een wandeltocht door de heuvels die terug naar Kathmandu gaat. In totaal hebben we hier tien dagen over gedaan, door het flinke wandeltempo van Ludvig en Nicolas.. Normaal gesproken staat hier zo'n 14 a 15 dagen voor, maar we hebben een paar keer 2 dagen in 1 gedaan. Het was voor mij af en toe flink aanpoten om ze bij te houden en de dag te overleven haha, maar achteraf was het telkens wel weer een heel voldaan gevoel om bij het eindpunt aan te komen. Vaak een prachtig uitzicht als cadeau, en bovendien een warme houtkachel binnen plus een warme kop thee.

Van tevoren dacht ik dat deze trektocht vooral fysiek heel zwaar zou zijn. Maar heb nu geleerd dat je mentaal veel sterker bent dan fysiek. Vooraf en aan het begin was ik erg aan het piekeren over hoe ver het nog was, hoeveel beklimmingen we nog moesten doen, hoe zwaar het wel niet zou zijn, en dat maakte me enorm moe. Ik leerde al na een paar dagen dat je zo niet moet denken, en stap voor stap moet denken. Gewoon simpelweg telkens weer een voet voor de ander zetten, en niet piekeren over hoever het nog is. Proberen te zijn in het moment in plaats van met mijn gedachten bij wat er nog komen zou. Ben er achter gekomend dat een trektocht volbrengen, op dit tempo, op die hoogte, met mijn backpack op mijn rug, meer een mentale uitdaging was dan fysiek, en heb er dan ook zeker van geleerd.

Gister zijn we teruggekomen van de trektocht, met blaren op de voeten en een schilferende neus van de zon. Na heel veel slaap ben ik nu aan het kijken hoe ik de rest van mijn tijd in Nepal ga invullen. Ben op dit moment nog erg moe van de trektocht, het heeft toch wel een nasleep merk ik. Dat maakt het moeilijk om actief plannen te maken omdat ik op dit moment vooral zin heb om te slapen. Maar toch heb ik al wat concrete plannen gemaakt! Vandaag heb ik mijn visum verlengd tot 2 mei en het oude centrum van Kathmandu bezocht met Nicolas. Morgen blijf ik ook nog in Kathmandu om de laatste dingen te regelen, zoals mijn schoenen terug te brengen en mijn was te doen. Dan vertrek ik voor 5 dagen naar Pokhara, een stadje aan een meer waarvandaan mooie wandeltochten te doen zijn en waar iedereen die ik erover gehoord heb gek van is. Dan kom ik terug naar Kathmandu om in een nabijgelegen klooster, de Kopan Monastery, een introductiecursus van 10 dagen te doen in Tibetaans Boeddhisme en meditatie. Lijkt me superinteressant! Als die  cursus is afgelopen is het 16 april en heb ik  nog twee weken in Nepal. Ik weet nog niet wat ik ga doen. Misschien mee met een georganiseerde reis naar Tibet voor 8 dagen, maar dat weet ik nog niet zeker. Wordt vervolgd!

Zo, ik hoop dat ik jullie redelijk heb bijgepraat over hoe het hier gaat in Nepal! Het alleen reizen gaat tot nu toe goed. Het is veel meer een uitdaging, omdat je niemand hebt om op terug te vallen en altijd maar vrienden voor een paar dagen hebt. Ik mis het soms wel om tegen iemand te kunnen praten die me kent, en gewoon lekker in het Nederlands. Af en toe is het toch best lastig om precies uit te leggen wat je bedoelt in het Engels. Maar ik  merk wel dat je alleen veel makkelijker mensen ontmoet en dat maakt het reizen wel afwisselend en verassend!

Ik hoop dat alles goed gaat in Nederland! Hoor dat jullie heerlijk aan het genieten zijn van de lentezon :) Hou me op de hoogte van wat er gebeurd! En weet dat ik jullie mis.

Liefs,

Nienke