Van cameldisco naar skilatten

Een beetje in trance staar ik voor me uit, de woestijn in. Het heen en weer schudden van de kameel werkt heel rustgevend, hoewel je benen op een gegeven moment wel pijnlijk gaan voelen.. Het uitzicht is enorm weids, enorm veel kilometers ver weg. De woestijn is anders dan ik verwacht had, er is nog vrij veel struikbegroeiing en zelfs af en toe een boom. Mijn gedachten dwalen af, naar wat er de laatste tijd allemaal gebeurd is, wie we ontmoet hebben en wat we gezien hebben. Naar die lieve kindjes ruim 1000 km verderop: de bambi ogen van Sepu en de mooie lach van Deepa. De dansmoves van Bechu en de streken van Shyam Babu. En dan denk ik aan alle mensen thuis, aan wat ik allemaal wil gaan doen als ik terug ben in juni en wat ik in te halen heb. En wat er nog voor me ligt: 2,5 maand reizen in Nepal en misschien nog andere landen. Ik word uit mijn gedachten opgeschrikt als Rahman, onze gids, vanaf de voorste kameel opeens roept: 'Oke, cameldisco!' Hij spoort zijn kameel aan en plots gaan we in galop, en wat voor galop. Mijn zonnebril moet ik direct van mijn hoofd halen en alles wat losjes zit in mijn tas proppen, dit is echt een bumpy ride! We bevinden ons op dat moment tussen de woestijnstad Jaisalmer en de Pakistaanse grens, waarvan de leger wachttorens zelfs in de verte te zien zijn. Samen met onze gids Rahman, zijn hulp Hussein, en Rik, een andere Nederlandse jongen, maken we een woestijntrip van 3 dagen en twee nachten. We rijden ongeveer 5 uur per dag, verdeeld over de ochtend en middag. Voor lunch stoppen we onder een zeldzame boom, maken we een vuurtje, en dan gaan Rahman en Hussein een heerlijke verse maaltijd voor ons maken. Compleet met 'desertchapati' en natuurlijk chai. Rahman is de leukste gids die je kunt bedenken. De trip was niet compleet geweest zonder zijn liedjes en uitspraken: 'No hurry, no worry, no chicken, no curry', en 'No woman, no chai, no whiskey, I die', en '24 hour, full power, no toilet, no shower'. En dat laatste is na drie dagen wel iets waar je behoefte aan hebt! Zand gaat ook overal zitten, in je kleren, in je eten. Als we 's avonds bij de zandduinen aankomen, gaan we eerst eten maken. Na het eten maken we een kampvuurtje, praten we wat en gaan al snel slapen. De sterrenhemel in de woestijn was de mooiste die ik ooit gezien heb, ik wist niet dat er zoveel sterren waren! Helaas ken ik alleen de grote en kleine beer, maar die heb ik wel alletwee gezien. Het was heel erg geweldig, alles bij elkaar, iets wat ik iedereen kan aanraden! Het enige wat ons wat tegenviel was alle windmolens in de woestijn.. Sinds een jaar zijn ze er door de indiase overheid neergezet voor de energie voorziening. Hartstikke goed eigenlijk, maar het past niet helemaal in ons beeld van de woestijn. Wel raar eigenlijk, dat we met een bepaalde verwachting ergens naar toe gaan en dat dan ook willen zien. We deden alles om de windmolens niet op de foto te krijgen, maar dit is wel hoe de woestijn is. We willen dus eigenlijk alleen onze eigen verwachtingen bevestigen met onze foto's en geven dus niet echt een goed beeld van hoe de woestijn echt is. Op straat maak je foto's van tulbanden en sari's, niet van spijkerbroeken, terwijl die er misschien wel meer zijn..

Jaisalmer was de plek die we aandeden na Jodhpur. Na Jaisalmer zijn we met de nachttrein naar Jaipur gegaan. Daar kwamen we die ochtend aan om tien voor 5, en hadden we vervolgens een hele dag in Jaipur voor onze volgende nachttrein naar Delhi vertrok. Jaipur is een stad die veel toeristen bezoeken omdat het dichtbij Delhi en Agra (waar de Taj Mahal is) ligt. Wij vonden het wat tegenvallen: het was een drukke vieze stad met wel wat mooie monumenten maar weinig sfeer. 's Avonds waren we aan het eten bij een restaurantje, toen opeens twee Fransen kwamen binnenlopen die we al drie keer eerder hadden ontmoet. Echt supertoevallig! Dat hebben we al wel vaker gehad, omdat onze route een bekende route in India is. Dan is dat grote India toch best wel klein! Wat nog raarder was dat we diezelfde dag in Jaipur opeens werden aangesproken door een Indier, wat overigens veel vaker gebeurt. 'Hello, hello, do you remember me?', zei hij terwijl hij naar ons toe liep. Wij reageerden er niet op omdat deze openingszin nogal vaak gebruikt wordt tegen ons. Maar toen zei hij dat hij onze driver was, halverwege oktober toen we in Delhi en Agra waren. We draaiden ons verbaasd om. En toen noemde hij nog wat details, dat we met twee Duitse meisjes reisden bijvoorbeeld. Ja dat was hem echt! En hij herkende ons nog, na 5 maanden!

De volgende ochtend kwamen we dus in Delhi aan, ook weer om 5 uur 's ochtends. We hebben 's ochtends nog wat in Delhi bekeken, ik vond het grappig om te merken dat ik Delhi nu een stuk minder erg vond dan de eerste keer dat we er aankwamen, op 13 oktober vorig jaar. We zijn nu onderhand heel wat gewend! Rond 1 uur ging onze vlucht naar Srinagar, de hoofdstad van de staat Kashmir in het noorden van India. De aankomst daar was even wennen: van 30 graden naar rond de 12 graden! Via iemand die we in Jaisalmer ontmoet hadden, hadden we een adres van een houseboat gekregen. Srinagar is beroemd om het Dallake en Naginlake, waaromheen de stad gebouwd is tussen de bergen van de Himalaya. Op deze meren liggen een soort woonboten, compleet met slaapkamers, badkamers, eetkamers, veranda's.. En hier kun je dus slapen! Het adres wat wij gekregen hadden bleek een houseboat in de categorie 'deluxe'. Maar omdat het laagseizoen was en wij het adres van een goede vriend van de houseboat eigenaar hadden gekregen, mochten we in de boot voor een budgetprijsje, super! De boot was prachtig ingericht, met overal antiek achtige meubels, prachtige bewerkte plafonds en mooie kashmiri tapijten op de vloer. Het enige minpuntje was dat er niet zoals in Nederland lekkere verwarming was.. We hadden een houtkacheltje in onze slaapkamer, dat verzachtte dat wel enigszins, maar alsnog bleef het bibberen bij het ontbijt, avondeten en alle andere momenten eigenlijk. Srinagar was wel heel anders dan de rest van India. De overgrote meerderheid is moslim, en dat zorgde direct voor een hele andere sfeer in de stad. Mensen waren een stuk minder opdringerig en onbeleefd! Je zag veel mannen met baarden en mutsjes op, en vrouwen met hoofddoeken en burka's. En 's ochtends vroeg werd je gewekt door de gebeden die uit de minaretten langs het meer schalden. Verder is toch ook wel duidelijk merkbaar dat je in een gebied met een oorlogsverleden zit. Op elke hoek van de straat staat wel een soldaat, en ook op daken van huizen zie je soms staan, of er rijden leger trucks door de straat. Kashmir is het conflictgebied waarover Pakistan en India ruzieen sinds de onafhankelijkheid in 1947. Als je de mensen van Kashmir vraagt wat hun mening is over de ruzie, dan zeggen ze allemaal dat ze willen dat Kashmir onafhankelijk wordt. Ze praten ook over 'Indians' alsof het mensen uit een ander land zijn, zo zien zij hen. In Srinagar was Maaike een beetje ziek, dus hebben we nogal rustig aan gedaan. De laatste dag hebben we wel iets onverwachts gedaan, we zijn naar een skigebied gestaan en hebben geskied! Het was heel leuk en ook wel hele raar om te skieen, vooral omdat dat iets is wat ik echt niet bij India verwacht had! Voor de wintersporters onder ons, India is de place to be! Een dagkaart voor de sleepliften was 90 cent, en ski's huren 5 euro per dag.. Dat is nog eens andere koek:) We hebben daar ook twee mannen ontmoet die ons geholpen hebben met ski's huren en die ons hielpen de weg te vinden. Aanvankelijk waren wij heel wantrouwig omdat we uit ervaring weten dat ze achteraf altijd geld vragen. Er zit in ieder geval altijd iets achter. Ze verzekerden ons van niet, maar ik geloofde ze nog steeds niet. Aan het eind van de dag bleek mijn wantrouwigheid niet op zijn plek, ze wilden echt niets van ons! Ze hebben ons de hele dag geholpen, gewoon voor niets, uit vriendelijkheid. Dit is wel een goed voorbeeld van de houding van mensen in Kashmir, mensen willen je heel graag helpen, zijn geinteresseerd en oprecht vriendelijk.

Na een paar dagen zijn we met twee dagen in de bus en tussendoor een overnachting naar Amritsar gekomen, vanaf waar ik nu dit blog schrijf. In temperatuur zijn we zeker 15 graden gestegen, dat is een hele verbetering! Amritsar is de heilige stad van de Sikhs. Het Sikhisme is een mengeling tussen Islam en Hindoeisme, en er zijn ongeveer 20 miljoen Sikhs in India (2% van de bevolking). Je kunt de mannen herkennen aan hun tulbanden en lange baarden. Ze mogen namelijk geen lichaamsharen afknippen, onder die tulbanden schuilen dus prachtige haardossen! In Amritsar staat de Gouden Tempel, een prachtig complex met in het midden van een waterbassin een gouden tempel. Het is een echte pelgrimsplek voor Sikhs en er hangt ook echt een bijzondere sfeer. Veel mensen liggen geknield richting de gouden tempel, helemaal in devotie. Rondom de Gouden Tempel is een heel complex van gebouwen, waaronder een keuken met kantine en slaapkamers. De Sikh gemeenschap verzorgt namelijk gratis slaapplekken en gratis maaltijden, aan iedereen! Wij wilden dat ook wel meemaken, in een tempel slapen, maar helaas waren alle slaapplekken bezet toen we aankwamen en hebben we een hotelletje in de buurt opgezocht. Wat verder ook een bijzondere bezienswaardigheid is, is het sluiten van de Indiaas-Pakistaanse grens die hier 30 kilometer vandaan is. Deze 'border ceremony' duurt ongeveer 40 minuten en vindt elke dag plaats. Zowel aan de pakistaanse kant als aan de indiase kant staan grote tribunes die elke dag vol zitten met nationalistische Indiers en Pakistanen die met vlaggen zwaaien. Het is eigenlijk een groot nationalistisch circus, echt een bizarre vertoning die in Europa nooit zou kunnen plaatsvinden! Militairen stampen heen en weer, en er is zelfs een soort wedstrijdje waarbij een militair van de Indiase kant en een militair van de Pakistaanse kant zo lang mogelijk een bepaalde noot moet volhouden, en die in een microfoon schreeuwen. Het publiek moedigt ze met zoveel mogelijk lawaai aan. Als de hekken opengaan onder luid gejoel schudden de soldaten even handjes en vervolgens worden de vlaggen neergehaald en sluiten de hekken voor de nacht. Al bij al is het echt te gek voor woorden, en het is ook moeilijk uit te leggen wat we nu precies gezien hebben.

En dan vertrekken we morgenavond alweer met de nachttrein naar Delhi, vanaf waar die nacht daarna onze wegen scheiden. Maaike's vliegtuig vertrekt de nacht van dinsdag tot woensdag om half 4 's nachts, en mijn vliegtuig woensdagochtend half 8. Vind het een heel raar idee dat over een paar dagen al ons avontuur samen afgelopen is, en ik alleen verder zal gaan. We hebben zoveel samen meegemaakt, dat het voelt alsof ik haar al jaren ken. Terwijl we elkaar in feite nog niet eens een jaar kennen, echt raar. Momenten van lol, verbazing, cultuurshocks, en ontzag. Maar ook momenten van heimwee, ziek zijn, en het niet meer zien zitten. Het was heel fijn iemand te hebben om al die momenten mee te delen, en ik ben ook heel blij dat er terug in Nederland iemand is met wie ik herinneringen kan ophalen!

Ook India verlaat ik over een paar dagen. Het land waar het meest bizarre mogelijk is. Van woestijntochten tot een week later op skilatten staan. Het land van de enorme tegenstrijdigheden, zowat op alle vlakken. Het land van heerlijke chai, lassi, chapati en thali's. Het land van 'no hurry, no worry'. En de eerste zin van elke Indier: 'first chai'. En daar kunnen wij in Nederland heel wat van leren! Ik heb dit land in mijn hart gesloten, alle ongemakken en opdringerige Indiers inbegrepen. Door onze reis hebben we de prachtige verschillende steden, natuur en gebieden gezien en door onze tijd in Varanasi hebben we prachtig mooie en bijzondere mensen leren kennen. India, je bent nog niet van me af! Ik kom terug, dat staat vast!

Ik hoor dat jullie in Nederland weer een beetje aan het ontdooien zijn, met een heerlijk lentezonnetje. Gaat alles goed verder? Ik hoop het, ik denk veel aan jullie.

Veel liefs, Nienke