The sky is crying en de tijd vliegt

Het is maandag 13 februari. Ik geloof dat dertien toch niet mijn geluksgetal is. Met een steen in mijn maag en pijnlijke brok in mijn keel sta ik op als de wekker gaat. Vandaag is de dag waar ik al een week tegenop zie: afscheid. Zaterdag zijn we naar de Shanti Ashram geweest voor een sport/picknick dag, en dat was in een woord geweldig. Ik geloof de leukste dag van mijn tijd in Varanasi! Eenmaal aangekomen gingen de kinderen helemaal los met alle sportspullen die we hadden meegenomen, zoals basketballen, volleyballen, badmintonspullen, frisbees, cricketspullen en natuurlijk voetballen. Maaike en ik hebben 's middags nog een sporttoernooitje gehouden, waarbij we de kinderen opdeelden in teams die elk een kleur hadden en in die kleur lintjes om kregen. We hadden een schema met rondes gemaakt, zodat elk team elk spel uiteindelijk gedaan had. De spellen waren basketbal, trefbal, flessenvoetbal en kabadie (een indiaas tikspel). De kinderen vonden het helemaal geweldig. Trefbal bleek best lastig uitleggen in het engels, maar toen het kwartje eenmaal gevallen was waren ze niet meer te stoppen. Na de lunch eindigden we als afsluitspel met overlopertje. Alle kinderen achter 1 lijn, ik als tikker in het midden en na het fluitje moesten ze ongetikt naar de overkant zien te komen. Dat beeld vergeet ik nooit meer, 70 kinderen die gillend en lachend op je afrennen! Terug in de bus waren ze uitgeput van alle opwinding, de zon, en het rennen. Door deze sportdag merkte ik wel dat ik veranderd ben ten opzichte van het begin. Ook in november hadden we een sporttoernooitje georganiseerd op de shanti ashram, en ik weet nog dat ik daar een week enorme stress van heb gehad door al het geregel. En vooral bang was dat de auto's niet kwamen opdagen, of het eten niet goed was geregeld, dat wij spullen zouden vergeten, dat de kinderen de spelletjes niet leuk zouden vinden, etcetera, etcetera. Deze sportdag waren we eigenlijk alletwee ontzettend ontspannen. Natuurlijk kwamen de auto's drie kwartier te laat, maar wat heeft het voor zin om je erover op te winden? Dat zorgt er echt niet voor dat ze sneller gaan rijden.. En ook zonder stress is de sportdag enorm goed gegaan. Natuurlijk moet je af en toe wat improviseren als dingen anders lopen dan verwacht, maar dat maakt voor het plezier van de kinderen geen verschil. En stress is iets wat je zelf in je hoofd creeert en wat plannen uitvoeren meestal alleen maar vermoeiender en lastiger maakt. Doordat ik deze keer een stuk minder stress had heb ik veel meer genoten in ieder geval! Het was echt een geweldige dag.

Terug naar maandag 13 februari. Via ons vorige guesthouse waren we in contact gekomen met een Engelse circusgroep die India doorreizen om op scholen voorstellingen te geven. En ze wilden ook wel naar Ashray komen! Super natuurlijk. Eerst gaven ze een voorstelling van ongeveer een uur, en daarna gingen de kinderen in twee groepen circusworkshops volgen. Toen ook dat voorbij was gingen de kinderen lunchen, onze laatste lunch die wij meemaakten. Bij mij biggelden de tranen al  onophoudelijk over mijn wangen. 'Smile, nienke m'am, smile!' bleven de kinderen maar zeggen om me op te fleuren maar dat lukte niet. Ze werden er wel stil van om ons zo te zien, dat hadden ze nog niet meegemaakt. Opeens voelden we druppels en begon het sinds 2 maanden weer voor het eerst te regenen. Sadhana zei tegen me: "The sky is crying, because you are leaving us!" Daarna probeerden wij door onze tranen heen nog wat tegen alle kinderen te zeggen. We overhandigden onze cadeau's, waaronder een stapel disney dvd's in het hindi. We hadden ook geld achter gelaten bij mr Shiva, zodat de school nog drie keer meer een movie afternoon kon houden. Verder hadden we twee enorme foto collages gemaakt van foto's die we in de afgelopen 4 maanden gemaakt hebben op Ashray, en nog een stapel losse foto's gegeven. En voor de leraressen een dik map met alle werkbladen en engelse verhaaltjes erin, plus nog tips en knutselopdrachten. Voor alle kinderen hadden we een foto van onszelf met achterop een kaartje. Klinkt raar, een foto van jezelf geven maar je kunt ze echt met niets anders blijer maken! De laagste klassen gingen toen naar huis, en met klas 3,4 en 5 bleven we nog wat langer op Ashray. Voor ieder persoonlijk hadden we nog een foto uitgeprint waar hij of zij zelf op stond met vriendjes, en daar achterop een persoonlijk berichtje. Ook voor de leraressen hadden we leuke foto's uitgeprint met een persoonlijk tekstje erop, en een hele mooie sleutelhanger met verschillende kralen. Van Ashray kregen we een diary van 2012 om alle herinneringen in op te schrijven, plus een grote kaart met alle namen van de kinderen en een lieve boodschap. Die middag kwam de speakingclass nog. Alle meisjes hadden cadeautjes meegenomen: oorbellen, armbanden, nagellak. En ze namen ons helemaal onderhanden met mehendi en nagellak! Wij hadden voor cola, koekjes en muziek gezorgd dus we hadden een hele gezellige laatste middag. Ze waren enorm emotioneel bij het afscheid, dat hadden we niet zien aankomen. Ik krijg nu ook door dat we meer voor hen betekenden dan wij zelf altijd dachten. Thuis zijn ouders heel erg streng en wordt er vooral op hun leeftijd, heel erg op ze gelet. Ze mogen niet dansen, zelfs ergens naar toe gaan, hard lachen of even gek doen met vriendinnen. Bij ons kregen ze die vrijheid wel en konden ze bovendien gezellig met mensen van hun leeftijd samenzijn. Wij bezitten een soort vrijheid die zij nooit zullen krijgen, maar door bij ons te zijn ervaren ze dat toch enigszins.

De volgende dag was de school gesloten vanwege de verkiezingen. We gingen nog wel naar yoga toe en moesten dus ook afscheid nemen van Maya. Ze zei tegen ons dat net als dat kinderen hun eerste lessen op school waarin ze het alfabet leren nooit vergeten, zij ons als haar eerste yogaleerlingen nooit zal vergeten en dat we in haar hart blijven. En dat voor iemand die 4 maanden geleden nog geen woord engels kon! Echt superknap dat ze zich zo ontwikkeld heeft de afgelopen maanden. We gaan haar enorm missen, en de yoga ook. We gingen verder die dag pakken natuurlijk, en 's avonds eten bij Ashish met Frans en Vincent, de nieuwe vrijwilliger. Was een hele gezellige avond. Die nacht lag ik pas laat in bed omdat ik het pakken niet zo goed gepland had, kon ik daarna niet slapen van al het afscheid, en ging de wekker alweer om vier uur 's ochtends voor de taxi naar het treinstation. De treintrip naar Mumbai heb ik dan ook voornamelijk in slapende toestand doorgebracht, dus die 26 uur die me eerst heel lang leken vielen uiteindelijk heel erg mee.

En zo zijn we getransformeerd van vrijwillligers met verplichtingen en verantwoordelijkheden, tot backpackers die vrij zijn in alles wat ze doen. En dat is wel even wennen kan ik je vertellen! Opeens draait alles om jezelf vermaken. Wat vind ik leuk om te doen, wat wil ik zien, wat wil ik eten, alsof je op vakantie bent. En dat is het eigenlijk ook. Vond de overgang toch wel erg groot, toen we in Mumbai waren. Na de intense tijd in Varanasi voelde het opeens best oppervlakkig en raar. De gesprekken met andere backpackers gaan slechts over waar je vandaan komt,wat je tot nu toe gezien hebt, en welke hotels, restaurantjes en dingen om te doen de moeite waard zijn. Terwijl wij het in Varanasi hadden over de problemen van de kinderen, het kastensysteem, de vrouwenonderdrukking, het grote tuberculose probleem, etcetera. Mensen in Nagwa hebben problemen die gaan over ziekte, geld, genoeg voedsel, dood, etcetera. Het is wennen om weer voornamelijk backpackers te spreken die alleen bezig zijn met wat hun volende bestemming is. Nu heb ik die mindswitch wel gemaakt, maar dat duurde even. Besef nu dat deze resterende drie weken eigenlijk ook gewoon vakantie zijn, en dat we er gewoon enorm van mogen genieten. En dat we dankbaar mogen zijn dat wij door onze ervaringen weten wat er allemaal speelt in de verborgen achterwijken van India, iets wat de meeste backpackers ontgaat.

Onze eerste stad was dus de miljoenenstad Mumbai. Qua gebouwen en sfeer deed het ons heel erg denken aan Kolkata, met de koloniale Britse gebouwen, gele taxi's en dubbeldekkerbussen. En supermodern en westers in sommige gebieden. We hebben een Only en Jack & Jones gezien! Natuurlijk hebben we ook de Gateway van India gezien en het beroemde Taj Mahal hotel. Maar eerlijk gezegd vonden we niet dat Mumbai echt een plek is om langer te blijven, na drie dagen hadden we het wel gezien! De laatste ochtend hebben we een 'slumtour' gedaan, en dat was heel interessant. De organisatie 'realitytravels' heeft als doel om reizigers de positieve kanten van de enorme sloppenwijken van Mumbai te laten zien. 80% van wat je betaalt gaat naar een school die zij daar hebben opgericht, en alle gidsen kennen de mensen en de wijk op hun duimpje. Het was een hele indrukwekkende rondleiding. We hebben de plastic recycle wijk gezien, waar plastic gerecycled wordt en weer doorverkocht wordt aan grote bedrijven. En de leerbewerk wijk, de pottenbakker wijk, etcetera. De mensen waren heel vriendelijk. Er leven daar zo'n 1 miljoen mensen op een gebied zo groot als de helft van het central park in New York, de grootste bevolkingsdichtheid ter wereld. Echt ongelofelijk! En we hebben wat plekken gezien waar Slum Dog Millionaire is opgenomen, ook leuk:)

Daarna gingen we met de naar Udaipur, een stad in het zuiden van de woestijn. De treintocht er naar toe was heel leuk. We zaten in een coupe vol vrouwen. Een vrouw had een klein dochtertje bij zich. Eerst dacht ik dat alle vrouwen samen reisten, want ze gingen met het kindje om alsof het hun eigen kind was en kletsten honderduit. Maar het bleek dat ze elkaar helemaal niet kenden! Zo leuk hoe vrouwen in India met elkaar omgaan, ze hadden de grootste lol. In Nederland zou iedereen zwijgend, met muziek in de oren en een krant voor de neus naast elkaar zitten, het was leuk om te zien dat dat ook anders kan. We ontmoetten ook weer heel veel mensen, werden bij een heel aardig gezin uitgenodigd om te eten. De trein is de beste plek om de echte indiers te ontmoeten! Udaipur is een prachtig stadje. We hebben veel leuke mensen ontmoet en veel leuke dingen gedaan. We hebben een dag fietsen gehuurd, een kookcursus gedaan, een paardrijtocht gemaakt, het paleis bezocht, en met een kabelbaan naar een uitzichtspunt. En een prachtige leren tas voor, houd je vast, tien euro!

Nu zitten we in Jodhpur, een woestijn stadje met een prachtig fort. We blijven hier nog twee dagen, waarna we nog verder de woestijn in trekken naar Jaisalmer, een stad vlak bij de Pakistaanse grens.  Mijn volgende blog zal de laatste in India zijn! De tijd vliegt enorm snel voorbij, nog maar 2,5 week en ik moet Maaike al weer uitzwaaien op het vliegveld in Delhi, waarna ik zelf naar Kathmandu vertrek. Vind dat nog wel een beetje eng idee omdat er eigenlijk nog geen plan is voor als in in Kathmandu landt, maar dat kan ik de komende weken nog uitvogelen. Ik hoop dat alles goed gaat in Nederland! Weet dat ik jullie mis!

Veel liefs, Nienke