Trichtse liefde en Tibetaanse monniken

Zenuwachtig sta ik op de airport van Varanasi, frunnikend aan alle losse touwtjes aan mijn tas en niet stil kunnen staan. Het is 23 januari, tien voor twaalf, en elk moment kan er ietmand uit Tricht door de blinkende schuifdeuren naar buiten komen wandelen. Ik kan het gewoon niet geloven en vind het zo'n raar idee. En opeens is ze daar. Ik wist niet wat ik zou gaan doen als ik haar zag, mijn moeder na 3,5 maand, maar het ging vanzelf en een dikke knuffel heeft nog nooit zo goed gevoeld. De terugweg in de taxi was een rare belevenis. Mijn moeder was enigszins in shock door alles wat ze om zich heen zag, en dan vooral het typische indiase rijgedrag van onze chauffeur (lees: heel hard rijden, inhalen in bochten en op laatste momenten keihard remmen..). En ik was in shock doordat twee werelden door elkaar gingen: mijn Indiase wereld en mijn Trichtse wereld.. Eenmaal in onze wijk Assi aangekomen zijn we bijna direct op de fiets gestapt naar Ashray, en vanaf dat moment zat ik in een stroomversnelling waar ik afgelopen vrijdag pas uit ben gekomen.

De tijd is gevlogen! We hebben allerlei leuke dingen gedaan, zowat teveel om op te noemen. Natuurlijk heeft ze meegeholpen op school bijna elke ochtend. We zijn de tweede dag naar de stoffenmarkt in het centrum gegaan om stoffen te kopen voor een salwar kameez voor mijn moeder, en om twee sari's te kopen voor Maaike en mij. 26 januari was het namelijk Republic Day, een nationalistische feestdag die door heel India gevierd wordt. Er was een kleine function op school, de kinderen voerden een toneelstukje op, een gedicht, een indiase dans, en nog wat meer. Als 'leraressen' werden wij geacht in sari te komen, dus een goed moment om eindelijk een sari te kopen! We hebben verder de leraressen bij ons thuis uitgenodigd om met ons Indiaas te koken, zodat mijn moeder ook van deze wereldkeuken wat meemaakt. Dat was heeel geslaagd, ze zijn een hele middag geweest die eindigde in een heerlijke maaltijd! Verder hebben we natuurlijk over de ghats gelopen, de burning ghat gezien, en hebben we 's ochtends vroeg een boottocht gemaakt over de prachtige Ganges. 28 januari was Saraswati Puja (weer een feestdag) waarbij de godin Saraswati vereerd wordt. Overal in Varanasi stonden beelden van haar op de weg die twee dagen lang vereerd worden, en na die twee dagen worden ze in grote processies  met keiharde muziek naar de Ganges gebracht waar ze in de Ganges worden gegooid. Terug in de schoot van de moedergodin Ma Ganga. Wij waren door kinderen van Ashray uitgenodigd om hun beelden te komen bekijken in Nagwa, trots dat ze waren! Met een groepje hadden ze geld gespaard om zo'n beeld te kopen. In een hoekje onder de trap stond ze dan, omringd met knipperende kerstlichtjes en met prachtige stoffen kleren, zittend op haar voertuig de zwaan. We zijn ook bij verschillende kinderen thuis geweest, en trots lieten ze hun huisje (1 kamertje van 2 bij 3) zien en hun bezittingen (een kistje kleren). Het was voor mijn moeder indrukwekkend, net als dat het dat ook voor mij was de eerste keer nog steeds eigenlijk.

Zondag 29 januari was de lang geplande picknick bij de Lakhanya Dari watervallen, ongeveer 1,5 uur rijden vanaf Varanasi, met alle meiden van de english speakingclass en de leraressen en hun kinderen. Ook Elle en Geert, twee bestuursleden van het Benaresfonds dat Frans steunt die hier voor 12 dagen waren, waren mee gekomen. De hele zaterdag waren we nog enorm druk met regelen, want natuurlijk ging er op het laatste moment weer van alles mis. Er bleek een belangrijke conferentie in de universiteit te zijn, waardoor het bijna onmogelijk was vervoer te regelen.. Na heel wat gestress en gebel hebben we uiteindelijk genoeg auto's bij elkaar weten te sprokkelen. En zondagochtend gingen we naar het restaurant waar we voor 45 mensen eten hadden besteld om mee te nemen, en die bleken net te zijn begonnen toen we aan kwamen lopen.. Tsja. Wat later dan verwacht zijn we dan uiteindelijk toch vertrokken, auto's vol giechelende meiden en kletsende leraressen en hun kleine kinderen. De watervallen waren een sprookjesachtige plek, vooral als je net uit het stoffige Varanasi komt. We maakten een wandeling van 1 uur langs de stroom opwaarts, en die bracht ons uiteindelijk bij de grote watervallen, een prachtig gezicht. Ook een prachtig gezicht om te zien hoe al die leraressen in sari en elegante hoge sandaaltjes al de rotsen op en af klauterden.. De meiden vermaakten zich prima die dag. Het zijn allemaal meiden rond de 15 jaar, dus ze waren bezig met foto's van elkaar maken en kletsen en giechelen. Elle en ik waagden uiteindelijk zelfs een duik in het koude water, en dat was heeerlijk verfrissend! Op de terugweg nog een stop voor chai en een samosa, en toen waren we vijf uur alweer terug, een dag die voorbij gevlogen was.

Die maandagavond daarna vertrok ik met mijn moeder naar het treinstaton om naar Bodh Gaya te gaan voor twee daagjes. Dit is het belangrijkste boeddhistische pelgrimsoord van de wereld, omdat Boeddha hier onder de Bodhi boom verlichting heeft bereikt. Die verlichting was bij mijn moeder de eerste ochtend echter ver te zoeken, vooral omdat we geen goed restaurantje konden vinden om te ontbijten en we niet wisten of het eten wel te vertrouwen was in de eettentjes die we waren tegengekomen. We kwamen toen een lieve vrouw tegen uit Australie de ons de places to be in Bodh Gaya vertelde en bovendien haar telefoonnummer gaf in geval van nood, iets wat mijn moeder heel erg gerust stelde. In Bodh Gaya hebben we rondgeslenterd tussen de massa's Tibetaanse monniken, gesnuffeld tussen de Tibetaanse sieradenkraampjes en natuurlijk de Mahabodhi tempel bekeken en onder de Bodhi boom gezeten. Het was toch een hele andere sfeer dan Varanasi, en vond het wel heel lekker om even helemaal weg te zijn.

Terug in Varanasi was er nog maar 1,5 dag over. We hebben de tuin nog bezocht en bij Seema, een lerares op Ashray, thuis gegeten. En verder 'gewoon' school 's ochtends, en yoga natuurlijk..! Vrijdag vertrokken we rond 2 uur naar het vliegveld, maar al na tien minuten kwamen we in een verschrikkelijke muurvaste file terecht.. En ook al zei Sangram, de social worker van Ashray die ons naar het vliegveld bracht, dat alles sowieso goed zou komen, we waren toch alvast aan het bedenken wat we gingen doen als ze de vlucht zou missen.. Uiteindelijk loste de file op en met een enorme vaart sjeesden we door naar het vliegveld. Compleet met inhalen in de bocht en meer van dat soort gevaarlijke capriolen bereikten we uiteindelijk net op tijd het vliegveld, ongelofelijk. Achteraf zei Sangram dat hij nog nooit in zijn leven zo hard had gereden en dat hij niet had verwacht dat we op tijd zouden komen.. Na een hele dikke knuffel, en nog een, en nog een, en een hele grote laatste zwaai was ze alweer weg. Het voelde als een knip met mijn vingers waarin 12 dagen voorbij waren gegaan. Natuurlijk was ik verdrietig dat ze weer weg was, moet het tenslotte nog 4 maanden zien te rooien zonder lieve familie om me heen, maar ik was ook enorm dankbaar dat ze is gekomen en heel blij dat het zo geweldig leuk was. Tranen van verdriet maar ook van blijdschap.

Moet zeggen dat het toch wel weer even wennen was een moeder om je heen te hebben af en toe.. 'Heb je al fruit op vandaag?' 'Eet je wel genoeg groente?' 'Waarom is die vitaminepot die ik je meegegeven had nog niet eens voor de helft leeg?' 'Heb je hoofdpijn?' 'Drink je wel genoeg?' 'Voel je je goed?' 'Ben je moe?' 'Moet je niet wat eerder naar bed?' 'Wanneer is het hier voor het laatst schoongemaakt?' En zo kan ik nog wel even doorgaan, haha. Gelukkig heb ik haar volgens mij uiteindelijk wel kunnen overtuigen dat we onszelf prima redden en dat ook de komende maanden gewoon goed zullen gaan. We hebben onze standaarden al wel wat verandert door onze tijd in Inai, dat merkten we wel.. We gingen naar ons favoriete restaurantje toe, waar je heerlijk goedkoop kunt eten en waar veel reizigers komen. Je zit daar echter op de grond op matrassen, en onder de lage tafeltjes waar je aan zit lopen de muizen heen en weer.. Wij hebben daar geen moeite mee maar toen mijn moeder dat de eerste keer zag. Sindsdien sprak ze over 'het muizencafe' en we hebben haar helaas niet kunnen overtuigen daar nog veel vaker te eten. Alle typisch Indiase ervaringen heeft ze verder volgens mij wel meegemaakt: in de koeienstront gestapt, in een riksja en tempo gezeten, veel chai gedronken, over de Ganges gevaren, een thali gegeten, wakker geworden van tempelbellen en gebeden elke ochtenddf, een treinreis meegemaakt en in een typisch Indiase file gestaan..

En na het vertrek van mijn moeder zijn ook onze laatste weken aangebroken. Een onwerkelijk gevoel! We hebben het deze week erg druk, er gebeuren veel dingen tegelijkertijd. We moeten allerlei afscheidscadeautjes regelen voor de kinderen, leraressen, ashray staf, etcetera en daar briefjes bij schrijven. Verder willen we deze week natuurlijk nog met goede lessen komen en leuke knutselopdrachten die voorbereid moeten worden. Zaterdag is ons laatste weekend, en dan gaan we met de hele school naar Shanti Ashram en daar organiseren we een picknick en sporttoernooi. Ook dat is een enorm geregel, maar wel heel leuk. Vrijdag komt er een Nederlandse vrijwlliger van Dare2Go die hier 2 maanden blijft en die moeten we natuurlijk wegwijs gaan maken, en daar komt ook nog bij dat we morgen moeten verhuizen omdat de vrouw van wie wij het appartementje huurden voor twee maanden, terugkomt uit Frankrijk.. Pfff, het is allemaal wat! Tussendoor probeer ik te beseffen dat alles over een week voorbij is, en ik al deze bijzondere en lieve mensen dan voor heel erg lang niet meer zal zien.

Vind het een rotgedachte dat we hier over een week weg zijn, maar aan de andere kant heb ik ook zin om meer van India te zien. Ik ga onze lieve kindertjes enorm missen, evenals de leraressen, Frans, Tom en de andere leuke mensen die we hier ontmoet hebben. Vooral het lesgeven vond ik heel erg leuk, het geeft me veel energie om met kinderen om te gaan die je altijd met een enorme lach begroeten en vol energie zitten. Bovendien hebben we hier zoveel bijzondere ervaringen die de 'gewone toerist' niet zo snel zal hebben. We komen geregeld bij mensen thuis, worden uitgenodigd voor verjaardagen, gaan met de kinderen op stap en hebben huwelijken gezien. Het was bijzonder om de mensen van Nagwa zo goed te leren kennen. Reizen is enorm leuk, maar ik ik degradeer dan wel van een 'bekende' inwoner van Assi ghat naar een onbekende toerist die net is als iedereen. Hier in Assi ghat hebben we echt ons plekje en kennen de mensen ons. We worden begroet op straat, krijgen af een toe wat discount en mensen maken een praatje met je. Als we eenmaal aan het reizen zijn zal er niet meer zo'n plek zijn waar je je zo thuisvoelt.

De volgende blog zal zijn als het afscheid achter de rug is. Ergens zal het ook wel een opluchtig zijn, nu kijk ik er namelijk erg tegenop. Ik hoop dat alles goed gaat in de vrieskou daar in Nederland! Ik denk aan jullie! Hou me op de hoogte van alle ins and outs en al jullie verhalen!

Heel veel liefs, Nienke