Last chapter: Sri Lanka!

Met mijn jas aan, sjaals om, en voeten zo ver mogelijk in mijn broek lig ik tussen de pelgrims op de betonnen grond, met voeten in mijn rug, af en toe een knie tegen mijn hoofd en geen mogelijkheid mijn benen te strekken. Naast me zitten Mireille en Vera, bibberend met mijn grote Indiase wollen sjaal om hen heen geslagen. Plots begint er beweging te komen in de zee van mensen die zich liggend/zittend in het zaaltje bevindt. Eindelijk is het zover: de zon komt op. We bevinden ons op dat moment op de top van de Adam's peak, een pelgrimsplek voor zowel Boeddhisten als Christenen als Hindoes. Die avond ervoor waren we om 9 uur ongeveer begonnen met klimmen. Na 3,5 uur traptreden kwamen we eindelijk aan op top, waar ons een tochtig zaaltje met een koude betonnen vloer stond te wachten om de komende uren tot zonsopgang door te brengen.

De dag ervoor was ik aangekomen in Sri  Lanka. Op het vliegveld bij de visumaanvraag liep ik wat vertraging op omdat het computersysteem eruitlag en we 2 uur moesten wachten voor er weer visa werden afgegeven.. Ik stond achter een Nederlands gezin, die na een kwartiertje wachten al roodaanliepen en foeterend in het meest prachtige Nederlands-Engels het vliegveld personeel begonnen te ondervragen over waarom het zo lang duurde. Natuurlijk was het enige wat ze deden hun schouders ophalen, en weer gaan zitten om de krant te lezen. Ik ben hier door India en Nepal inmiddels wel aan gewend, en weet ook dat boos worden geen zin heeft. Deze landen hebben hun eigen (langzame..) tempo, en daar verander je niets aan. Ik ging dus op mijn backpack zitten en wachtte geduldig, alvast inlezend in mijn lonely planet. Grappig om te zien hoe mensen vers uit Nederland zo typisch reageren, het was voor mij een eyeopener over hoe ik blijkbaar veranderd ben! Toen het visum eindelijk geregeld was en ik met de bus naar het centrum ging, werd ik daar opgewacht door Vera en Vincent (Vera's vader). Vergelijkbaar met toen mijn moeder in Varanasi kwam, was het zo onwerkelijk om haar een knuffel te geven! De eerste momenten weet je even niet wat je moet zeggen na elkaar zo lang niet in het echt gezien te hebben, maar al snel kletsten we alsof het gisteren was dat we afscheid namen in Nederland. Opeens was alles voor me geregeld: Vera zocht de goede tuktuk-driver, bracht ons naar het guesthouse, en alles wat ik hoefde te doen was volgen. In het guesthouse maakte ik kennis met Mireille (Vera's reismaatje) en Sven (Mireille's tweelingbroer). Ik was doodop, dus ging snel naar bed, hoewel dat lastig is als je elkaar zoveel te vertellen hebt! De volgende dag zouden we al vroeg op weg gaan, naar de Adam's peak. Vanuit het project van Vera en Mireille reisde er een katholieke pater met ons mee, die ons graag alles wilde uitleggen en laten zien. Het was een opmerkelijke man, hij was heel slecht verstaanbaar, wilde dat alles precies gebeuren zoals hij het in gedachten had en voelde zich extreem verantwoordelijk voor ons. We gingen vanaf de hoofdstad Colombo met de trein naar het binnenland toe, naar een klein dorpje van waaruit we de berg gingen beklimmen. Een prachtige treinreis! Ik was overdonderd door zoveel groen. Palmbomen wisselde zich af met felgroene rijstvelden en kleurige huisjes. Na verloop van tijd veranderde het landschap van plat naar heuvelachtig en merkte we de lucht koeler worden. De trein moest omhoog de heuvels op, en achter elke bocht zagen we weer een prachtig nieuw uitzicht. Het was het plan van de pater om die avond de Adam's peak al te beklimmen en de nacht op de top door te brengen. Toen we die avond aankwamen en de zaal zagen waar we 5 uur in de mensenmassa op grond moesten gaan liggen bibberen waren we niet blij met deze beslissling. Maar die ochtend, toen wij prachtig front-row op het balkon naar de opgaande zon keken waren we toch wel blij dat we er vroeg bij waren en dus de mooiste plekken bemachtigd hadden. De opgaande zon was prachtig, langzaam aan ontluikte zich een landschap voor ons met meren, heuvels, dorpjes, met daarboven een lucht in de kleuren roze, rood, oranje en blauw. Om nooit te vergeten. 

De dagen daarna reisden we verder naar Kandy waar we een heel belangrijk Boeddhistisch festival zouden gaan meemaken: Vesak. Hierbij wordt de geboorte, verlichting en dood van Boeddha herdacht. De stad is verlicht met lampionnen en kleurige lichtjes, en alle mensen zijn in het wit gekleed. Het had veel overeen met een soort kerstmarkt eigenlijk! Er stond zelfs een soort 'kerststalletje': een omheind stukje grond met een levensgroot buddha beeld en een groot olifantenbeeld wat zelfs zijn slurf bewoog). Er waren allerlei kraampjes die suikerspinnen, ijsjes en lampionnen verkochten, en er heerste een vrolijke stemming. Grote borden met afbeeldingen van Boeddha en scenes uit zijn leven werden met knipperende lichtjes verlicht. 

Na een paar dagen gereisd te hebben gingen we naar het project van Vera en Mireille, wat zuidelijk ligt van Colombo, vlakbij de kust, in Magonna. Ze woonden daar in een katholiek klooster, waar een kleuterschool en een jongensweeshuis bij hoorden. 's Ochtends hielpen ze mee op de kleuterschool en 's middags hielpen ze mee in het weeshuis en probeerden ze leuke dingen te organiseren voor de jongens. We hebben daar een paar dagen doorgebracht, en ook wat leuke stadjes en stranden in de omgeving bezocht.

Het was ontzettend leuk en gezellig om met zo'n leuke groep mensen te reizen. Ik lag op de kamer bij Vera en Mireille, en dat was echt heel gezellig. Vooral na zo lang vaak alleen in een kamer te hebben geslapen vond ik het superleuk om lekker te kletsen met hen. Het leven in het klooster was wel echt heel anders dan hoe ons project was in Varanasi. Alles ging op slakkengang, de paters schuifelden door de gangen en zelfs de honden die er rondliepen leken slechts in slentertempo te kunnen rondlopen. Op zich was dat ook wel logisch: het klimaat hier in Sri Lanka zorgt ervoor dat je weinig kunt doen. Het is superwarm (rond de 38 graden) maar wat het vooral lastig maakt is dat de lucht zo vochtig is. Je zweet continu en zelfs na een klein stukje lopen heb je alweer behoefte aan even zitten en wat drinken. Ik voelde me soms wel rusteloos in dit tempo, ik had zin om te rennen, fietsen, wat dan ook. Zelfs mijn yoga oefeningen kon ik niet doen, omdat ik na 5 minuten al knalrood was en kletsnat van het zweet. Ik vond het wel heel leuk om te zien hoe Vera en Mireille al helemaal gewend waren. Ook hun tempo was erg langzaam geworden, haha, en het was leuk om te zien hoe goed ze de cultuur van Sri Lanka al kenden. 

Na twee weken met Vera en Mireille te zijn geweest, heb ik afscheid genomen en ben ik verder gaan reizen. Eerst naar Galle, een stad aan de zuidkust die door de Nederlanders is opgericht. Het was heel leuk om in het Nederlandse fort rond te lopen. De straten hadden Nederlandse namen (Leynbaanstraat, Grote Kerkstraat) en de architectuur kwam me heel bekend voor.. Overal op het fort waren VOC emblemen te zien, en er stond een Nederlandse protestantste kerk waarin Nederlandse grafstenen te zien waren.

Via mijn kamergenootje, Kerri, in het Boeddhistisch klooster in Nepal was ik aan het emailadres van George gekomen. Zij had hem ontmoet tijdens een yogacursus en wist dat hij nu ook zou gaan reizen in Sri Lanka. Ik had met George gemaild, en hij had me zijn telefoonnummer gegeven zodat ik kon bellen als ik zou gaan reizen. Ik belde hem op in Galle, en toen bleek hij net in Jaffna te zitten, wat in het noordelijkste puntje van Sri Lanka ligt. Hij stelde voor dat ik naar Jaffna zou komen om 5 dagen met hem te reizen voor hij Sri Lanka zou verlaten. Ik had al bedacht dat ik graag naar het onbekende noorden wilde, wat pas sinds een paar jaar weer veilig is voor toeristen. Daarvoor heeft er 30 jaar een heftige burgeroorlog tussen de Tamils en de Singalese bevolking plaatsgevonden in het noorden. Ik besloot de volgende dag met de bus naar Jaffna te gaan. Dat was 13 uur, pff, een hele tocht.. Jaffna was anders dan alles wat ik hiervoor gezien had van Sri Lanka. Het is de stad van de Tamils en dus bijna helemaal Hindoeistisch. Daarbij komt dat de stad nog half geruineerd is door de oorlog en totaal niet toeristisch. Kortom, superinteressant! George bleek superaardig, dus dat kwam goed uit. Hij was heel grappig, geinteresseerd in yoga en ook vegetarier (ohja, bij deze, ik heb besloten vegetarier te worden!). Hij was al een week in Jaffna en had al een lokale vriend gemaakt. Deze jongen, Suda, was Tamil en op jonge leeftijd met zijn ouders naar Canada gevlucht voor de oorlog. Hij was nu terug om te trouwen, een gearrangeerd huwelijk door zijn ouders met een meisje die hij daarvoor nog nooit gezien had. Hij nodigde ons uit bij zijn schoonfamilie voor de lunch. Zelf liep hij rond in superwesterse kleding en was hij overduidelijk westers. Zijn kersverse vrouw was daarentegen heel traditioneel gekleed, superverlegen en speelde meer slaaf dan echtgenote, zoals het wel vaker het geval is in Sri Lanka en andere aziatische landen. Het was een bizarre situatie. Die middag liet Suda ons met de auto de omgeving van Jaffna zien. Ook de voormalige battlefields, die vol stonden met onthoofde palmbomen, ruines van huizen vol kogelgaten, en bordjes die waarschuwden voor mijnenvelden. En we waren de battlefields net voorbij of hij zei: 'Oh en deze huizen zijn niet geruineerd door de oorlog, maar door de tsunami'. Want die kwam er ook nog bovenop na de oorlog.. 

De rest van de dagen hebben we wat tochtjes gemaakt in de omgeving. De laatste twee dagen zijn we met de fiets naar een afgelegen eiland gefietst, Delft. Dit eiland is vernoemd naar onze prachtige stad in Nederland, en ook hier staat een nederlands fort en er lopen ponies die afstammen van Nederlandse paarden. De tocht er naar toe was over twee andere eilanden, die verbonden waren met bruggen. We vertrokken 5 uur 'sochtends in Jaffna, om de hitte voor te zijn. We namen na 3 uur fietsen de ferry naar het eiland Delft. Er bleek geen guesthouse te zijn, maar na enig rondvragen kwamen we uit bij de kerk waar de pastoor ons een kamer aanbood en zelfs voor ons wilde koken! Heel aardig. Het eiland nauwelijks auto's maar 1 groot dorpje en verder was het verlaten. We waren overduidelijk een van de weinige toeristen die hier kwamen! En daardoor was het prachtig onaangetast. De volgende dag gingen we met de ferry en fiets terug naar Jaffna. Op de boot ontmoetten we nog een groep studenten uit Jaffna die een trommel bij zich hadden, en uiteindelijk zaten we de hele boottocht 'Why this Kolaveri' (een hit in Sri lanka) met hen te zingen onder begeleiding van de drum, heel leuk!

De laatste dag in Jaffna hebben we in het park doorgebracht. George heeft een zogehete slackline, een soort balanceerkoord wat hij tussen twee bomen bindt en waarop hij allerlei kunsten kan doen. We gingen dat doen in het park, en al snel stond er een publiek van wel 30 of meer Srilankanen om ons heen. Eerst heel verlegen, maar uiteindelijk wilde iedereen het proberen, en hadden we een superleuke dag in het park.

Na Jaffna ging George naar Colombo, op naar het vliegveld, en ik verder alleen reizen. Inmiddels ben ik 3 dagen alleen aan het reizen, en dat gaat best goed. Ik schrijf deze blog nu op 20 meter afstand van een hagelwit zand, met wuivende palmbomen, en gekleurde bootjes in de zee.. Geen straf kan ik je vertellen! Ik merk wel dat het reizen onderhand wel genoeg is. Ik heb inmiddels zoveel steden en tempels gezien dat ik de fut  en zin niet meer heb om alle bezienswaardigheden telkens langs te gaan. Plus het feit dat ik alleen ben maakt dat ik me soms wel wat eenzaam voel en niet zo goed weet wat ik met mijn tijd moet doen. Ik ontmoet wel veel lokale mensen, wat ook bijzondere momenten oplevert. Gisteren bezocht ik Mihintale, de plek waar het Boeddhisme in Sri Lanka begon doordat de koning daar overtuigd raakte van de boeddhistische leer. Ik liep net de trap af van de Dagoba toen een man van de boeddhistische tempel me aansprak en vroeg waar ik vandaan kwam. We raakten aan de praat en ik vroeg hem waarom hij in de tempel woonde. Hij vertelde dat hij wees was, en nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik hoe dat kwam. Hij slikte, vertelde toen dat hij op 14 jarige leeftijd zijn ouders had verloren. Hij woonde in een dorpje in de jungle, het was 1986. Op een nacht kwamen de Tamil Tijgers (leden van de terroristische groepering LTTE, die een onafhankelijke tamil staat wilden) het dorp binnen met grote messen en vermoordden alle mensen uit het dorp. Voor zijn ogen werd zijn familie bruut vermoord, maar hij wist te ontsnappen. Ik wist niet wat ik moest zeggen op zo'n levensverhaal. Ik gaf hem de bloem die ik ik een paar minuten daarvoor op de grond had gevonden, en ontroerd door het gebaar liepen plots de tranen over zijn wangen. De rest van de middag heeft hij mij over het hele tempelcomplex rondgeleid en hebben we het veel gehad over Boeddhisme. Ondanks dat ik weinig andere reizigers ontmoet, heb ik wel dit soort bijzondere ontmoetingen met Sri Lankanen, en die zijn heel waardevol. 

De komende dagen reis ik nog wat rond hier rondom Trincomalee, voordat ik naar Kandy vertrek om daar een paar dagen in een meditatiecentrum te verblijven. Ik wil deze 8 maanden graag op een plek afsluiten waar ik even rustig kan reflecteren op wat er allemaal gebeurd is en hoe ik me voel. Ik merk namelijk dat ik door al het reizen en alle ervaringen, geen tijd heb gehad om alles te verwerken. Dat klinkt zwaarder dan ik het bedoel, maar ik wil gewoon even tijd om terug te kijken op wat ik geleerd en ervaren heb de afgelopen 8 maanden. Dan ga ik nog drie dagen naar Vera en Mireille toe om hen te helpen met sport-en activiteiten dagen die ze nu aan het organiseren zijn in verschillende  weeshuizen. En dan ga ik opweg naar het vliegveld..

Lieve mensen, ik begin jullie nu wel echt te missen hoor! Ik geniet van deze laatste dagen in Sri Lanka, maar heb ook wel echt zin om jullie weer te zien. Tot heel snel weer! 

Veel liefs, Nienke