"All shitty? Now shitty?"

Onze driver kijkt vragen achterom, terwijl hij de tientallen rikshaws en auto's probeert te ontwijken die kriskras over de brede weg rijden. Maaike en ik kijken onze twee Duitse medereizigsters aan en proberen dit indiaas engels te ontcijferen, en uiteindelijk blijkt dat hij vraagt of we naar de old city of new city van Delhi willen. Het is vrijdag, half 9 's ochtends, en op het programma staat een sightseeing door Delhi. Nadat Maaike en ik vrijdagochtend waren aangekomen, na een vliegtuig vol met snorren, tulbanden en sari's, waren we gebroken maar ook opgewonden dat het eindelijk zou beginnen. Een mannetje van het hotel stond netjes klaar in de aankomhal en bracht ons met een rit vol doodsangsten en noodremmen naar het hotel. We gingen snel daarna naar het toeristenbureau omdat we wilden checken of het gelukt was met het treinticket. Maar volgende week blijkt er een groot festival te zijn, dus alle treinen zijn volgeboekt. We stonden op de waitlist op een hoge plaats, waarmee je normaal gesproken een ticket krijgt. De eerstvolgende trein gaat pas zondagavond. Oke. Slik. Change of plans. Het toeristenbureau (wat achteraf helemaal niet 'governmental' blijkt te zijn zoals ze wel zeiden, dus waarschijnlijk hebben we teveel betaald) biedt ons een driedaagse tour aan. We krijgen een personal driver die ons zal begeleiden in Delhi, de hotelkosten worden betaald, het ticket voor de Taj mahal en het treinticket van Agra naar Varanasi. 155 euro.

Tsja. Natuurlijk zijn we afgezet, we waren zo slim om te zeggen dat dit onze eerste dag in India was, en dat we nog nooit buiten Europa waren geweest. Met mooie praatjes (I care about you, You're so beautiful, I want you to smile, this is the best offer ever, you get student discount, I have special price for you, my friends have managed discount for you) zijn we erin getrapt, maar achteraf is dat ook wel fijn. We betalen misschien meer, maar het geeft ons wel veel comfort. In het hotel ontmoetten we dezelfde avond nog twee duitse backpacksters die eigenlijk hetzelfde wilden doen, dus bellen we het bureau om dat te regelen.

Terug naar de sightseeing in Delhi. Met een ongelofelijke snelheid brengt onze gids met onuitspreekbare naam ons naar de plekken die we willen zien. Beetje jammer dat hij niet begrijpt wat 'where', 'what' and 'why' betekent en alle vragen met 'yes yes' beantwoordt, maar dat nemen we maar voor lief. We bezoeken the red fort, chadni chowk (grote markt), hamayun tomb (paleis), the bahai temple of worship, india gate (indiase arc de triomphe), gandhi memorial en we wilden graag de grote moskee zien maar het was praying time helaas. Na de hectische dag gister waar we alleen maar te maken hadden met opdringerige indiers, een cultuurshock, heel veel vermoeidheid en een jetlag was het een hele verademing. De driver weet ook goede eetadresjes zodat we daar ook niet meer naar hoeven te zoeken, hoewel hij die alleen maar aanraadt omdat hij er commissie krijgt waarschijnlijk. Maar ja, that's india.

Een paar leuke (en soms minder leuke) weetjes op een rij:

- Als tourist betaal je 25x zoveel voor een entreeticket voor bijvoorbeeld the redfort. Alsnog is het 4 euro.

- We zijn gemiddeld even groot als de mannen hier, en vaak nog groter. Op foto's waarop we poseren met indiase dames lijken we echt reuzen.

- Iedereen wil foto's van ons maken. Heel vaak lopen er mannen langs die snel hun mobiel uit hun zak pakken en meteen beginnen te kieken. Sommige vragen het ons, maar gelukkig hebben we een pitte Duitse bij ons, Kathryn, die direct zegt: "Photo? 20 rupees!".

- Om half 8 's ochtends worden we wakker gemaakt door een rinkelende Hare Krishna optocht die dagelijks door onze straat komt. Beter dan een wekker kan ik je verzekeren!

- Bij elke toeristische bezienswaardigheid en op verschillende plekken in de stad staan een of meerdere militairen met geladen geweren. Ze willen wel aardig lachen als je vraagt of je een foto maakt gelukkig..:)

- Mensen eten hier alleen met hun rechterhand omdat alleen die als rein wordt beschouwd. Toen we vanmiddag ergens lunchten en met rammelende maag bijna direct aanvielen werden we vol afschuw aangestaard door de indiase familie naast ons. Maar probeer maar eens naan te scheuren met een hand, of rijst te eten.. Gelukkig tijd genoeg om te oefenen:)

- Het water veroorzaakt een 'Delhi Belly', dus geen kraanwater voor ons. Sowieso zit er in elk eten gevaar. Al het fruit moet je schillen, je kunt geen salade nemen in een restaurant omdat dat met kraanwater gewassen is en elk sapje kan ijsklontjes bevatten of aangelengd zijn. Tot nu toe hebben we eigenlijk vooral veel bananen gegeten: ze zijn makkelijk op straat te kopen en safe omdat je ze schilt.

- Als je met de auto voor het stoplicht staat komen er allerlei mensen bedelen aan het raam. Ze wurmen het armpje van een uitgemergeld kindje door de spleet van het raam dat open staat, en duwen de grote ogen van het kindje tegen het raam aan. Vandaag was er een klein vies meisje met een ijzeren hoepel die een hele circusshow opvoerde. Vaak geven we wel iets te eten, want met geld geven loop je het risico dat ze bij een bende horen en het geld daar aan geven. Het is echt hartverscheurend.

- Het is hier eigenlijk altijd warm, en het voelt erg zweterig aan. We stinken volgens mij allemaal een uur in de wind maar omdat iedereen stinkt merk je het eigenlijk niet. En de mensen hier vinden het doodnormaal, iedereen loopt in lange spijkerbroeken en vrouwen in prachtige kleurrijke maar ook warme sari's. We drinken per dag 3-4 liter water samen en alsnog heb je continu dorst.

- Op straat zie je bijna alleen maar mannen. Dat komt vooral door de slechte emancipatie hier, vrouwen werken thuis en mogen vaak niet zomaar alleen op straat. Maar ook door het steeds groter wordende mannenoverschot. Meisjesbaby's worden vaak geaborteerd of na de geboorte doodgemaakt omdat ouders er niets aan hebben. Ze leveren niets op en kosten alleen maar een dure huwelijksschat.

- Onze grootste cultuurshock is eigenlijk dat het altijd over crowded is. Overal mensen en iedereen staart je aan, maakt foto's van je of wil je wat verkopen. Maaike is te goed voor deze wereld en maakt echt met alle mensen die haar wat vragen een praatje waardoor we heel wat achtervolgers hebben soms, maar onze medereizigster Annika zegt tegenwoordig alleen maar 'Leave us alone, now!'. Dat werkt vaak beter, maar werkt niet goed voor je geweten.

- Indiers gebruiken geen wc papier (ieeeeeeeel) dus moeten we 50 cent betalen voor een wc rol die hier speciaal te koop zijn voor toeristen. In euro's klinkt dat niet veel, maar 30 rupees klinkt al een stuk meer.. Maar we blijven het toch maar op de Dutch way doen.

- Het verkeer is hier.. ik heb er geen woorden voor. Ze rijden links, dat went snel. Er zijn witte lijnen op de weg, maar niemand houdt zich eraan. Alles gaat kriskras, op hoge snelheid en met constant getoeter. Ik zal er eens een filmpje van maken.

- Alle mensen die in het toerisme kennen werken elkaar. Onze personal driver stopte vanmiddag bij een winkel en dwong ons bijna om uit te stappen. Wij weigerden maar hij ging wel weg voor een kwartier. Waarschijnlijk kreeg hij geld als wij daar wat zouden kopen. In ieder geval moet hij daar een kwartier staan zodat wij hopelijk later nog uitstappen. Is niet gebeurd ;)

Na deze leuke dag vandaag vertrekken we morgenochtend naar Agra. We blijven er een nacht en gaan met zonsopgang naar de Taj Mahal. Zondagavond gaan we per nachttrein naar Varanasi. Na een vermoeiende dag gister, er ging nog heel veel fout maar dat heb ik maar weggelaten, zagen we het niet echt meer zitten en haatten we alle Indiers. Maar this day we changed our mind, we hebben er weer vertrouwen in! Op naar Agra! Jullie horen snel weer van me, ik denk als ik in Varanasi ben! En dan komen er ook wat foto's denk, want naast dat iedereen van ons foto's maakt hebben we ons zelf ook niet ingehouden.

Ik hoop dat alles goed met jullie is!

Namaste! xxxxx