Namaste, happy Diwali!

Met candles en lichtjes rondom het huis en voor het eerst vuurwerk afgestoken is het Hindoe nieuwjaar heel goed begonnen! Shiva, onze assistent directeur, heeft ons uitgenodigd om bij zijn gezin thuis deze belangrijke feestdag bij te wonen. We arriveren eind van de middag en worden op de bank gezet en krijgen borden met sweets en ander voedsel voor onze neus. Rond acht uur begeeft iedereen zich naar buiten en wordt de hele tuin volgezet met olielichtjes. De buren komen langs en zeggen schuchter "Namaste, happy diwali" tegen wij rare witte westerlingen, terwijl ze onze Indiase gastfamilie wild omarmen en begroeten. Het is onze eerste uitnodiging bij een Indiaas gezin, en nu pas blijkt hoe handig die rollenspellen van Dare2Go zijn.. Wat doe je als jij enorm veel eten voor je neus krijgt en de rest van de familie toekijkt? En als de moeder niet eens gaat zitten maar alleen kookt en serveert? Strange situation..

De rest van onze Diwali holiday vloog voorbij. Frans Baartmans heeft ons naar een paar plekken meegenomen die hij ons wilde laten zien, en dat was altijd inspirerend en interessant. Hij heeft ons bijvoorbeeld laten kennis maken met zijn aangenomen Indiase dochter Poonam. Zij woonde als kind met haar broertjes, zusje en moeder in een kamer waar net een bed in paste. Haar broertjes en zusje gingen naar school, maar Poonam moest haar moeder helpen. Uiteindelijk heeft ze zelf haar baan als schoonmaakster bij een rijk gezin opgezegd en is ze naar Frans Baartmans toegegaan met de mededeling dat ze nu naar school wilde. Frans heeft haar toen gesteund en inmiddels heeft ze universiteit afgerond en heeft ze een mooie baan in Hyderabad waar ze ook woont. Het is een goed voorbeeld van een kasteloze die zich omhoog heeft gewerkt.

Verder zijn we begonnen met het voorbereiden van onze lessen. Het plan was dat wij vanaf morgen de drie hoogste klassen engels en handicraft zouden geven, maar het zou India niet zijn als het plan weer door de war wordt gegooid op het laatste moment.. De lerares van de twee laagste klassen is op Diwali bij het schoonmaken van haar huis van een trappetje afgevallen en is heel vervelend terechtgekomen. Ze moet 2 weken plat liggen, minstens, en raad eens wie de laagste twee klassen moet overnemen.. Ja dat zijn wij. Dus vandaag druk bezig met plannen omgooien en nieuwe opdrachten bedenken. Engels wordt te lastig, dus houden we het op handicraft en misschien wat engels met nummers en kleuren. De kinderen beginnen ons nu wel te leren kennen en dat is heel erg leuk. Af en toe op straat hoor je opeens 'Namaste madam, how are you?', en dan staat er opeens een dolblij kindje aan je hand die je herkent en met je wil praten. Dat zijn hele leuke momenten.

Vandaag hebben we ook onze eerste echte Bollywoodfilm gezien! 'Ra One' heet de film, en het is een enorme hit hier. Dezelfde familie die ons voor Diwali uitnodigde heeft ons hiermee naar toe genomen. De dertienjarige dochter Lakshmi is helemaal opgewonden bij het vooruitzicht dat ze haar grote filmhelden gaat zien, en ze is verbaasd als ze hoort dat wij de sterren niet kennen. De film duurt ruim 3 uur, en is helemaal in Hindi. Toch hebben we alles begrepen, wat vooral kwam door de enorme voorspelbaarheid van het verhaal.. Maar het was heel leuk om mee te maken! Wel een enorm contrast als je het toch wel rijke gezin na de film weer verlaat en je dan weer op straat begeeft om terug te gaan naar het hotel. Je ziet kinderen in lompen die waarschijnlijk nog nooit een bioscoopzaal hebben gezien, laat staan denken aan naar de film gaan. En Lakshmi wordt direct afgevoerd achterop de scooter naar huis, terug naar de veilige omgeving en weg van de armoede. Ze mag nooit alleen uit huis en haat holidays daarom. Ze zit op een dure school en houdt van westerse spullen. De contrasten zijn hier zo groot.

Verder hebben we deze week ook een ander deel van het project gezien, de cooperative garden. En het bleef niet bij kijken dames en heren, Nienke de Graaf heeft wel 2,5 uur geploegd en gezwoegd op het Indiase land. Genoeg blaren en spierpijn als bewijs mocht u twijfelen. Helaas heb ik er geen foto van gemaakt, maar het was heavy. Wel heel raar, er lopen zo ontzettend veel koeien over straat, maar alsnog moeten we ploegen met de hand.

De avonden spreken we vaak af met andere vrijwilligers uit de buurt. Tom, de 47-jarige Ier, zien we heel vaak. Hij woont hier nu een jaar en wil eigenlijk niet meer weg. We plagen hem dat hij in zijn midlifecrisis zit en meteen vertrekt zijn gezicht: 'Do you really think I'm having a midlifecrisis? Am I old? I've bought a motorbike, so am I in a midlife crisis?' Daar kunnen we hem heel erg mee pesten. Maar we hebben ook hele goede gesprekken, over hoe lastig het soms is om vrijwillliger te zijn en hoe machteloos je je kunt voelen. Ook hoe schuldig je je kunt voelen, als je na het werk naar een restaurantje gaat om te eten terwijl de schoolkinderen waarschijnlijk moeten wachten tot de volgende schoollunch. Tom heeft ons ook een heel mooi citaat van Gandhi meegegeven, die sindsdien groot in de kaft van mijn dagboek staat: 'Be the change you want to see in the world'. En dat is wat ik probeer te doen.

Deze week hebben we ook eindelijk onze salwar kameez opgehaald, onze nieuwe indiase kleding. We love it! Foto's uploaden lukt inmiddels een beetje, ik doe mijn best een foto van mijn nieuwe outfits te uploaden!

Tsja, en verder raak je gewend aan alles. Het voelt al normaal om opeens een religieuze optocht te zien op straat waarbij een altaar al zingend en met bollywoodmuziek begeleidend wordt weggedragen door een juichende menigte. En het voelt al normaal om af en toe in de koeiendrek te stappen, of om een kruispunt a la de arc de triomphe over te steken. Makkie zelfs. Je raakt gewend aan alle tempelbellen die vanaf 's ochtends half 5 beginnen te bellen om het half uur, en het feit dat mensen bij een afspraak standaard te laat komen. That's India. Af en toe een beetje irritant, maar over het algemeen heel erg kleurrijk, intens en bijzonder. Laat die 3,5 maand hier in Varanasi maar komen, we zijn er meer dan klaar voor!