'Liever een levende ezel dan een dode leeuw'
23 oktober 2011 - Varanasi, India
Omdat Frans Baartmans in druk gezelschap is is het moeilijk hem te verstaan aan de telefoon. Maar het is een van de eerste dingen die hij tegen me zegt als ik hem spreek, en hij bezorgd vraagt hoe het met onze gezondheid gesteld is. 'Hang alsjeblieft niet de held uit, maar blijf voorzichtig!', drukt hij ons op het hart. Diezelfde middag zullen we 'Father Francis', zoals de sloppenwijkbewoners hem liefkozend noemen, voor het eerst ontmoeten. Al een week zijn we inmiddels in Varanasi, en we beginnen onze draai te vinden. Sinds we van Sadhna en Seema, twee leraressen op de Ashray school, hebben geleerd chapati te maken eten we elke ochtend zelfgemaakte chapati. Maar dan wel met nutella. Je kunt niet in een keer Indian way gaan.. Na het ontbijt wassen we af (tsja het hoort erbij) en vertrekken we richting Nagwa. In het schooltje aangekomen staan de leerlingen al netjes in rijen voor de leraressen. 'National anthem, start!', roept een van de leraressen, en keurig in positie schallen de kinderstemmen door het klaslokaal. Na het volkslied zeggen ze hardop een gebed op waarin ze vragen of hun teachers en parents hun willen helpen goed te studeren. Zie je het voor je, op Lek & Linge, KWC, of Op 't Hof...? Vervolgens gaan de kinderen allemaal naar hun eigen klasje. De leerlingen zijn ingedeeld op niveau, wat betekent dat er jonge kinderen in de hoogste klas zitten maar ook oudere kinderen in de laagste klas. De afgelopen dagen hebben we vooral meegekeken en geassisteerd waar mogelijk. En die kinderen zijn zo snel blij! Een simpel spelletje memory tovert al een brede glimlach op de gezichten, er is zo weinig voor nodig.
Om half 12 krijgen de kinderen een voedzame maaltijd met een banaan, een ei, een soort calorierijke muesli en een kwak met vitamine en mineralen creme. Vervolgens moeten ze hun tandenpoetsen. Ze lopen allemaal keurig in uniform en hebben gekamde haren. Maar de magere spillebeentjes, en al helemaal de graatmagere spillebeentjes van de tbc patientjes, spreken boekdelen. Na hun lunch hebben ze nog les tot twee uur, en daarna volgen extra lessen en lessen muziek en dans. Om twee uur lunchen wij met de leraressen mee die opeens veranderen in kwebbelende en giechelende indiase vrouwen die gul hun indiase maaltijd met ons delen. Gelukkig kunnen wij onze chapati tegenwoordig meebrengen. Ze vinden het wel heel hilarisch dat wij niet in staat zijn ronde chapati's te maken. 'Is that how Holland looks like?"
Terug naar Frans Baartmans. Hij kwam gister terug in Varanasi en heeft ons direct rondgeleid in de sloppenwijk. Hij woont daar zelf ook in een klein kamertje met bestofte boeken en een matje op de grond. Ohja, hij is 76. En wij klagen over dat onze kamer zo "klein" was.. Autsj. De sloppenwijk is indrukwekkend. Opeens zien we "onze" kinderen niet meer netjes in uniform maar in lompen en met vieze wangen en pluizig haar. Met een grote lach rennen ze naar ons toe, het is fijn dat ze ons herkennen. Frans vertelt over de problemen die spelen. Als meisjes geboren worden is dat vaak een last voor de ouders, omdat ze een huwelijksschat voor het kind moeten betalen. Hij vertelde over een gezin waarin een zesde dochter was geboren. Het kind stierf aan tbc, maar het kon de moeder niet schelen. Het was toch weer een dochter. Condooms werken hier op een of andere manier niet, en de pil wordt ook niet gebruikt. Mannen zien het als een teken van impotentie als hun vrouw lang onzwanger op straat loopt..
Sinds we hier zijn beginnen we ons steeds meer thuis te voelen. Het blijft dat je hier veel emotioneler bent, maar dat komt denk ik door het weg zijn van huis maar ook alle gewetensproblemen waar je mee moet worstelen hier. Hoe kan een man van 76 zo tevreden zijn in zijn krot terwijl wij het echt lastig vinden om zo simpel te leven soms? En wat zijn onze waarden in het leven? Draait het inderdaad om een goede opleiding of genoeg geld, of zijn er andere dingen belangrijk? Natuurlijk weet je dat er belangrijkere dingen in het leven zijn, maar dat weet je in theorie. Hier zie je dat zo in praktijk, je valt met je neus in de boter. Grote rijkdomverschillen en rijke mensen die zo arrogant zijn terwijl arme mensen zo gastvrij zijn.
India is crazy, er is geen ander woord voor. Treinen hebben hier wel eens 2 dagen vertraging, het verkeer is een rotzooi, er lopen allerlei religieuze stoeten over de straat en je moet de koeienvlaaien ontwijken. Overal is geluid, muziek en lawaai en overal is wat te zien. Het is een land van enorme tegenstrijdigheden maar ook een heel kleurrijk land met een enorme variatie aan levenshoudingen en geloofsovertuigingen.
Maaike en ik kunnen nog niet voor 100% zeggen dat we ons hier thuisvoelen, maar het begint te komen! We hebben een groep Amerikaanse vrijwilligers leren kennen die hier een heel schooljaar verblijven, Canadezen, Zweden, Noren. En een hele leuke Ier van 47 met enorm droge humor. En verder zijn er een heleboel 'eat,pray,love'-types, vrouwen en soms ook mannen van middelbare leeftijd die hun leven op hun kop zetten en als hippie naar India verhuizen. Ze zijn hier vooral bezig met spiritueel zijn en yoga dingen doen.
Maar ook de leraressen op school zijn enorm lief en ondanks dat het soms moeilijk is te communiceren zorgen ze ervoor dat we ons fijn voelen. Een van de leraressen gaat over een week een eigen yoga klas beginnen, en dan gaan wij daar 3 keer per week yoga les volgen. Komende week zal in het teken staan van lessen voorbereiden en knutselopdrachten verzinnen. Maar we zijn opgelucht dat we niet vanalles uit de kast hoeven te halen, met een paar spelletjes en leuke gesprekken zijn de kinderen al dik tevreden! Afgelopen week hebben we ook stoffen gekocht en daar worden nu twee salwar kameez van gemaakt, indiase kledij. Dus vanaf dan zijn we nog meer ingeburgerd! Met foto's uploaden lukt het helaas nog steeds niet. Ik blijf proberen, maar ik hoop dat jullie imagination groot genoeg is om een beeld te vormen bij dit verhaal!
Wat een super bericht weer!!! Heerlijk! Ik heb weer met open mond en het hele verhaal in een keer uitgelezen! super! Helemaal fantastisch! Het lijkt me helemaal fantastisch om daar les te geven! Geniet ervan en zorg dat je lekker van de kinderen geniet! laat ze lekker zichzelf zijn en haal hun talenten naar boven! Geniet!!! denk heel erg veel aan je! hele dikke kussen!!! xxx Mark en ik
Je schrijft boeiend en afwisselend in je weblog!
Fijn dat je je klasjes al hebt leren kennen. Het wordt nu denk ik veel tastbaarder wat je kunt betekenen.Hopelijk ga minder piekeren uit schuldgevoel. De reacties van de kinderen laten je vast wel de zon zien schijnen. Let maar goed op die zonnestraaltjes!
Het is niet zo goed te vergelijken, maar toch... Hier in Nederland is de protestactie Occupy tegen de financiële crisis, en de graaierigheid bij topmensen van de banken. De problemen zijn op het menselijke vlak peanuts tegenover wat jij nu allemaal om je heen ziet. En dan bedoel ik niet de koeievlaaien. Het zou trouwens een goed idee zijn om de bankentop een een rondleiding door je sloppenwijk te verzorgen. Misschien levert dat nog welkome donaties op, en wie weet valt de behoefte aan bonussen daarna ook weg.
Leuk om te horen en lezen dat de buitenlandse vrijwilligers zo hecht met elkaar omgaan. Je merkt het wel "You will never walk alone". Sorry hoor, maar hier met 2 voetballiefhebbers in huis schiet dit me met Ajax-Feijenoord vanavond als eerste te binnen.
Fijn dat jullie als 2 groene vrijwiligsters "in de verre oost" elkaar goed kunnen opvangen.
Verder hoop ik dat het je gaat lukken de techniek te bedwingen en je foto's op het weblog te krijgen, en zie het al voor me: jullie foto's in eenkleurige Indiase sari.
Ik begrijp dat ik een gelukkige Hindoestaanse jaarwisseling mag toewensen komende woensdag: Bij deze!
Houd je haaks en gezond,
Liefs,
Frits
ziet er naar uit dat je het goed naar je zin hebt en hoop dat je er snel wat meer thuis gaat voelen maar zo te horen zijn er genoeg mensen die je er bij proberen te helpen.
ben al benieuwt naar je volgende avontuur ;)
groetjes peter
WOUW! Al jou verhalen! Ze zijn spannend, indrukwekkend & bijzonder.
Aangezien ik nog geen berichtje had geschreven (maar natuurlijk je wel al de hele tijd volg ;)) word het nu toch maar tijd voor een heel lang verhaal terug!
De mannen met de lange jurken en de pampers op de kop :P haha wat had ik gelachen om je eerste verhaal!
Leuk dat je nog wat daagjes langer in Delhi kon blijven, waarom was dan weer iets minder maar ach, jullie zijn in ieder geval in Varanasi aangekomen :)
Wat een super leuke weetjes! :D
en zo'n Italiaan in India, ge-wel-dig! Even de smaken van europa terug :)
Hoe is het eigenlijk met het eten in Varanasi??
Hebben ze een streek gerecht wat ze veel eten of is het eigenlijk in heel India een beetje het zelfde?
En de chapati's? gaan ze steeds beter lukken? (ik had even gegoogled en nu is er ook een beeld bij me hoe jullie dat daar aan het bereiden zijn :) erg leuk om dat zo een beetje in te beelden)
Het is echt heel bijzonder dat je nu ook zulk leuk contact hebt met de inwoners en vooral de kinderen van het schooltje daar. Heftig om te zien dat ze zo graad mager zijn terwijl er bij ons af en toe wel een kilootje of uhm wat af mag kijk maar naar zo'n nieuw programma, Obease waarin zo extreem veel te dikke mensen worden geholpen om van hun vetzucht af te komen, echt verschrikkelijk. Dan is de wereld niet eerlijk verdeeld...
Wat ik me net ook eventjes zat te bedenken, hebben jullie ook een Indiase naam gekregen?
Of behouden jullie je naam alleen worden de kleren veranderd :P
Heel veel plezier de komende uh week tot je weer wat schrijft, dan schrijf ik weer een verhaaltje terug! haha
Liefs X
Wat een geweldige verhalen heb je tot nu toe geschreven. Het klinkt echt bijzonder en indrukwekkend allemaal (en je schrijft zo leuk/goed!!) Ik hoop dat je je steeds meer thuis zal gaan voelen in India, ik vind je ontzettend dapper! Zet hem op en heel veel plezierrr :)
Liefs x Nanne
Wauw!
Wat maken jullie ontzettend veel mee, wat indrukwekkend allemaal!
Enorme cultuurshock natuurlijk, je zal er inderdaad langzaam aan wennen, maar ik heb er ontzettend veel vertrouwen in dat jullie dat gaat lukken. Leuk om yoga-klassen te gaan volgen en ook fijn dat de kinderen jullie al zo herkennen en opgenomen hebben, zo krijg je steeds een beetje meer hou-vast.
Je beschrijft alles mooi en gedetailleerd, ik heb het idee dat je inderdaad alles aan het absorberen bent, zoals mensen dat zo mooi kunnen zeggen van een andere cultuur.
Ga zo door en maak er wat van, ik ben trots op jou/jullie!
xoxo Rosanne
Wat is het heerlijk om weer zo'n verhaal van je te lezen, wat maak je ontzettend veel mee. En je beschrijft het ook zo mooi, het is bijna alsof ik over je schouder meekijk! Maar in het echt zal het vast nog veeeel chaotischer, viezer en indrukwekkender zijn dan ik me voor kan stellen.
Ik voelde me wel even een cultuurbarbaar toen ik meteen ging googlen wat chapati zijn en hoe salwar kaweez eruit zien. Wat dat betreft ben je dus zeker al goed ingeburgerd!
Ik kan me goed voorstellen dat het soms heel lastig is om zoveel tegenstrijdigheden tegen te komen. Je wordt even flink geconfronteerd met je eigen normen & waarden, je wereldbeeld, je dromen en verlangens. Ik vind het heel moedig dat je die confrontatie zo dapper aangaat en ik weet zeker dat je er nog zoveel wijzer van vandaan gaat komen.
Leuk trouwens dat jullie mee gaan doen met yoga! Daar wilde je in Tricht al mee verder, maar nu aan de andere kant van de wereld gaat het echt lukken. Ik hoop dat het je helpt een moment van rust en veiligheid te geven tussen alle ervaringen en emoties door.
Ik kijk uit naar je volgende verhaal!
Dikke knuffel en veel liefs x Milou