Schaken, enge stieren en dalits

Een beetje bangig lopen Maaike en ik langs de tulsighat trappen, een enorme kudde met zwarte gehoornde stieren blokkeert onze weg. Een stier met ontblote tanden kijkt ons aan en begint te loeien. Met onze wapperende gekleurde sjaals achter ons aan beginnen we sneller te lopen, tot een stier nog harder begint te loeien en de achtervolging inzet. Help! Met een klein gilletje beginnen we te rennen tot we veilig zijn, wat tot hilariteit bij de toekijkende Indiers leidt. Het lijkt misschien overdreven, maar sinds we van Damyanti, een lerares op school, gehoord hebben dat ze een paar jaar geleden is aangevallen door een stier en daar gebroken ribben en armen aan over had gehouden blijven we toch maar voorzichtig...

We liepen die ochtend terug van Main Ghat, waar we zijn afgezet door Seema en Madhu, twee andere leraressen van de school. We waren uitgenodigd bij Madhu om te lunchen, wat inhield dat wij een enorme thali kregen terwijl de hele schoonfamilie op de bank tegenover ons zat en ons zat te bekijken. De kinderen proestten het uit als ik weer eens rijst op mijn salwar kameez mors, maar probeer maar eens rijst met je handen te eten en niet te morsen.. Madhu zegt al een week dat ze mij wil koppelen aan haar brother-in-law, en ik heb al een telefoon tegen mijn oor gekregen met de broer aan de lijn, het zorgt allemaal voor veel gegiechel en gelach. Ik ben officieel aan hem voorgesteld, hij heeft helaas al een gearrangeerd huwelijk (hij kent het meisje alleen van de foto, hij ziet haar voor het eerst op de huwelijksdag.. shocking!) maar Madhu zei dat ze mij veel liever wilde. Een nadeel, de familie is zo groot dat ik elke ochtend 40 chapati's moet maken, ik ga er toch nog maar even over nadenken.. Na de lunch gingen Seema en Madhu met ons naar de stoffenmarkt die in de moslimwijk ligt. Een prachtige wirwar van straatjes met prachtige stoffen. Seema en Madhu keurde Voor 4 euro hebben we stof voor 3 outfits gekocht, die we voor 1,50 euro per outfit laten naaien op maat. Indiase prijzen, we love it :)

De afgelopen week hebben we ons echt nuttig kunnen maken op de school en voor het boek van Frans Baartmans. We zijn onze eigen Engels lessen begonnen en dat is echt ontzettend leuk. De kinderen zijn super gemotiveerd. We proberen het op een speelse manier te leren, door middel van spelletjes en knutselen, en dat is voor hen een welkome afwisseling. Deze week hebben ze prachtige zelfportretten getekend, het zijn echt talenten. Wel schattig, ze willen het zo graag goed doen dat ze sommige dingen wel heel letterlijk overnemen. Maaike en ik gingen zelf ook een zelfportret tekenen, en opeens zagen we dat wat jongens en meisjes om ons heen ook allemaal een lange vlecht hadden getekend.. Wij moesten lachen en hebben gelukkig kunnen duidelijk maken dat dat niet de bedoeling was. Op zaterdagen is het activiteiten dag, en vandaag stond die in het teken van schaken omdat de schaakcompetitie van de school eraan komt. Ben bijna ingemaakt door een 12-jarige, kon het nog net op een remise krijgen, met behulp van andere leerlingen. Hm.

's Middags helpen we Frans Baartmans met statistieken en typewerk voor zijn boek. Hij schrijft een boek over de dalits (de onaanraakbaren) van de wijk Nagwa. We typen voor hem interviews over die handgeschreven zijn, en dat is heel leerzaam en ook heftig om te doen. Het gaat over de tijd voor de onafhankelijkheid en ook de jaren daarna, dus rond 1947. De dalits van Nagwa, waarvan er nog heel wat in leven zijn, werden gemarteld, verkracht, moesten naakt rondlopen en moesten leven van het vlees van dode dieren langs de straat. Verder vertelt Frans Baartmans ons ook veel over de verhalen achter de kinderen van de school. Het lijken hele vrolijke kinderen waar niets mis mee is, maar elk kind draagt een historie met zich mee. Bijvoorbeeld Deepa, die een donker gekleurde vlek op haar wang heeft. Wij dachten dat het een wijnvlek was maar Frans vertelde ons dat het een brandwond is. Haar vader is alcoholist en heeft mentale problemen. Op een dag kwam hij dronken thuis, overgoot zichzelf en zijn familie met benzine en stak zich in brand. Hij heeft het overleefd, met heel wat brandwonden, en ook Deepa heeft de sporen van dit trauma nog op haar lichaam. En Deepa is zo vrolijk, lacht altijd, is zo lief. Zo zijn er nog meer verhalen van kinderen die na school tot middernacht moeten werken voor hun ouders, longproblemen hebben omdat ze uren lang ballonnen moeten opblazen, hun moeder verloren hebben en een vader hebben die alcoholist is, en ga zo maar door. Het is onvoorstelbaar hoeveel kracht die kinderen in zich hebben.

Na aanleiding van het artikel in de dorpskrant en het kerkblaadje zijn er zelfs al donaties binnengekomen! Echt helemaal geweldig, bedankt! Er zijn genoeg zaken waaraan we dit geld kunnen uitgeven. Zo zijn er te weinig schaakborden op school, en is het idee er om een groot schaakbord in het centrum van de wijk op de grond te schilderen, en daar levensgrote schaakstenen neer te zetten, zodat kinderen samen buiten kunnen schaken. Verder houden ze allemaal van cricket en buitenspelen, maar daar is hier geen ruimte voor. Bovendien hebben ze geen geld voor cricket spullen. We willen ze graag meenemen naar een dorp buiten Varanasi om op een sportveld een dag te gaan cricketen en te picknicken. Ze zullen de dag van hun leven hebben. Zo kan ik nog veel meer dingen bedenken waarmee we iets kunnen verbeteren of even afwisseling en plezier in de levens van de kinderen kunnen brengen. Ik hou jullie op de hoogte van wat we met de donaties doen!

Nu na 3,5 week zijn we echt gesetteld, en de gedachte dat we hier nog niet eens 100 dagen meer zijn maakt ons zelfs een beetje bang. Het is hier echt geweldig, en ik moet niet denken aan het afscheid wat gelukkig nog heel ver weg is. Ik hoop dat alles in Nederland ook goed gaat, ik hoorde dat het weer zelfs goed is op het moment! Geniet ervan!

Namaste! xx