Koekhappen, hollandse kaas en pepernoten!

Na lange voorbereidingen was het afgelopen zaterdag zover, de legendarische sportdag in de Shanti Ashram! Alle kinderen waren opeens wel heeeel erg op tijd op school, en meteen werden onze netgekochte cricketbats en basketballs uit onze handen gerukt en bewonderd. In vijf grote auto's propten de kinderen zich, en toen moesten wij er ook nog bij.. Uiteindelijk zat ik met drie kinderen op schoot in een hotsende botsende auto met hele harde bollywoodmuziek aan, this is India! De Shanti Ashram ligt vlak buiten de stad en is een project wat Frans Baartmans ook heeft opgericht. Toen de auto's aankwamen en we op de ashram kwamen stoven de kinderen direct naar het sportveld. Wij openden onze tassen en gooiden de frisbee's, badmintonspullen, voetballen, volleyballen, tennisballen, ballonnen en basketballen in lucht, ik heb die kinderen nog nooit zo blij zien kijken! Helaas moesten wij onze voorbereidingen beginnen voor de sportdag en konden we niet heel veel genieten van het spelen. De eerste ronde van het Nederlandse spelletjestoernooi bestond uit koekhappen, eierlopen, zaklopen, spijkerpoepen, ringgooien en spijkerbroekhangen. De kinderen hadden we in groepjes ingedeeld, uit elke klas een, en ze kregen een sticker met daarop hun groepje. En toen hadden we een keurig tijdschema waarop precies stond vermeld wanneer een groepje welk spel moest doen, en ook nog een prachtig scoreformulier gemaakt voor de spelbegeleiders. Maar ja, dit is India, dus het eindigde in een chaos van gillende rond rennende kinderen die telkens hun groupmembers kwijt waren en dat hele tijdschema liep in de soep. Maar goed, uiteindelijk zijn alle groepjes elk spelletje langs gegaan, hetzij niet in de geplande volgorde, maar dat is ook niet zo heel erg. En ze vonden het geweldig! Eerst gieren ze het uit als je zegt dat ze een lepel met een ei in hun mond moeten vasthouden, maar zodra het spel begint worden ze bloedje fanatiek! We hebben echt genoten. Na een goede lunch voor de kinderen was er geen tijd meer voor de tweede spellenronde omdat de eerste heel erg was uitgelopen. We besloten de middag te eindigen met een goede touwtrekwedstrijd, en ook dat viel erg in de smaak. Toen was de dag echt voorbij en in de auto terug vielen ze een voor een in slaap. We hadden echt een hele geslaagde en vermoeiende dag gehad! Terug in school nog de prijsuitreiking, waarbij de drie beste groepjes een klein bekertje kregen, en alle kinderen een zakje met daarin chips, twee snoepjes, een ballon en een klein speeltje. De dag was nog leuker toen ik die middag hoorde dat mijn lieve nicht en haar man een kindje hebben gekregen! Daan Aalders, ik kan niet wachten om hem in het echt te bewonderen!

De volgende dag was ook nog even stressen, want het was de dag van onze Sinterklaasviering! Ja ja, ook het verre India heeft de goede Sint bezocht hoor... Omdat er vanwege het bezoek van het Benares Schoolfonds zoveel Nederlanders waren hebben we besloten lootjes te trekken en gedichtjes voor elkaar te maken en cadeautjes te kopen. En voor je lootje moest je een soort van surprise maken. Ik had Marien, die cellist is en dat als smoes gebruikt om niet te hoeven schoonmaken en opruimen, hij moet immers zijn vingers beschermen. Dus had ik het cadeautje met ducktape, plakband, plastic zakken en nog veel meer ingepakt en mocht hij niet zijn handen gebruiken.. Maar hij hield het vol! Uiteindelijk vond hij een briefje waarop stond dat hij naar de receptionist moest, en hardop moest zeggen: 'ik ben een cellist die smoesjes gebruikt om niet te hoeven opruimen', en toen hoorde hij waar zijn cadeau was. En het cadeau was handschoenen om zijn handen te beschermen tegen het koude weer in Nederland. We waren uiteindelijk 4 uur bezig met alle gedichten en cadeau's en surprises, maar het was heel erg leuk. En wat helemaal geweldig was, er was 'smokkelwaar': Nederlandse KAAS, SPECULAAS en PEPERNOTEN! Ik heb genoten! Maaike, Mattijs en ik hadden ook nog pannekoeken gebakken, weliswaar van buffelmelk en indiaas meel, maar alsnog waren ze heel lekker!

Na dit drukke weekend waren we allebei heel erg moe. Maandagmiddag zijn we verhuisd naar een ander appartementje. Een vriend slaapt daar, en hij betaalt heel veel minder per maand en heeft meer ruimte! Zijn Franse buurvrouw gaat voor twee maanden terug naar Frankrijk, dus die kans hebben we gegrepen! We mogen haar appartementje dus voor twee maanden overnemen, en het voordeel daarvan is dat we ook haar lakens mogen gebruiken en dat al het keukenmateriaal al aanwezig is. We hebben nu twee kleine kamers, een keukentje en een badkamer. De badkamer bestaat uit een kraan in de muur en een gat in de grond, het echte Indiase leven.. We hebben ook alleen koud water, dus om te douchen moet je of op je tanden bijten of water koken. En dan met de emmer over jezelf heen gieten. Maar het went! En we besparen enorm veel water. Het water dat je gebruikt om je handen te wassen vang je op in een emmer, en dat gebruik je weer om je wc door te spoelen. En voor een douchebeurt is maar 1 emmer water nodig! In Nederland gaan er wel wat meer emmers water per douchebeurt doorheen denk ik.. Ik probeer foto's van onze kamer te uploaden, dus dat komt nog!

Door de weeks hebben we ook nog heftige dingen meegemaakt. We zijn op bezoek geweest bij de familie waarvan tien dagen geleden de veertienjarige zoon is overleden. Na tien dagen is officieel de rouwperiode over en het is gebruikelijk dat dan de buurt langskomt om te eten. Die rouwperiode is natuurlijk nooit over. De moeder was een wrak, het was vreselijk om te zien. We merken wel dat veel gebaren enzo taaloverschrijdend zijn, universeel zijn. Iemand een knuffel geven of aankijken, of een arm om iemand heen slaan, dat geeft je echt het gevoel dat we allemaal hetzelfde zijn en opeens voel je die vervelende taalbarriere dan niet meer.

Wat ik inmiddels ook heb meegemaakt is een Indiaas huwelijk! Manish, die in de cooperatieve tuin werkt, heeft een vriend die ging trouwen en wij waren ook uitgenodigd. Het was heel bijzonder om mee te maken. We gingen naar het huis van de bruidegom, waar eerst ellenlange rituelen werden uitgevoerd. Vervolgens ging de bruidegom in een auto naar de bruid toe. Die auto werd begeleid door twee orkestjes, en een sliert van kinderen met grote lampen op hun hoofd en voorop een fietsriksja met een ronkende generator om alles van stroom te voorzien. De gasten van de bruidegom liepen erachter aan, wij dus ook. Er was loeiharde muziek en het duurde 1,5 uur om er te komen. Alle Indiers gingen helemaal los en al dansend bewoog de huwelijksstoet zich naar de bruid toe. We kwamen aan bij een soort hal die afgehuurd was. Daar was enorm veel eten, echt niet normaal! De bruidegom werd vervolgens op een soort troon neergezet, en na drie kwartier kwam de bruid eraan. Gehuld in een glinsterende sari en vol met sieraden schreed ze naar hem toe, maar een blije bruid was ze niet. De foto van haar gezicht die ik heb geupload spreekt boekdelen. Dat is ook logisch: het is een arranged huwelijk en dit is voor dit meisje de eerste keer dat ze haar nieuwe man ziet, op de bruiloft zelf! Het meisje was ongeveer 18 jaar en moest na het huwelijk haar huis verlaten en bij haar man gaan inwonen, bij een familie die ze helemaal niet kent. Na wat rituelen voor de troon van de bruidegom ging de bruid ernaast zitten en vervolgens gingen alle gasten omstebeurt met het koppel op de foto. Ook wij moesten eraan geloven! Al met al was het een hele bijzondere ervaring, maar zo'n huwelijk wens ik niemand toe.

We zijn na de sportdag ook wat nieuwe plannen gaan maken. Want inmiddels zijn we al 2 maanden in India, en dat betekent dat de helft van onze tijd in Varanasi er al op zit. Een heel raar gevoel, ik heb het gevoel alsof ik nu pas echt goed gesetteld ben, en dan ben je alweer op de helft! We zijn niet tevreden met wat we tot nu toe georganiseerd hebben. We wilden meer organiseren, maar omdat je altijd van anderen afhankelijk bent, en dan meestal van Indiers, duurt het eeuwen om iets te regelen. Deze week hebben we dit probleem uitgesproken en meteen hebben we wat activiteiten kunnen organiseren. Komende zaterdagmiddag bijvoorbeeld is er een movie afternoon in het Ashray gebouw. We hebben een grote beamer gehuurd en we gaan films kopen, en dan worden er de hele middag films afgespeeld voor de kinderen. Maar het is vrije inloop, dus ook andere kinderen uit de buurt zijn welkom. We gaan popcorn en cola kopen, voor het echte bioscoopgevoel! We hopen dat het een succes wordt. En we hebben ook al wat plannen voor als we terug zijn van vakantie in Januari, maar daar staat nog niets van vast. Volgende week dinsdag hebben we ook een eerste engelse bijles voor oudere meisjes. Er zijn in Nagwa heel veel meiden van onze leeftijd die niet meer naar school gaan maar wel heel graag hun engels willen bijhouden. Frans dacht dat er maar 3 waren, maar toen hij het er een vertelde kwamen er direct 6 aanlopen die ook wilden! Dat wordt heel gezellig denk ik. We gaan met die groep meiden twee keer per week een uurtje gezellig kletsen in het Engels om alles weer een beetje op te halen. Superleuk!

Het lesgeven gaat verder goed. We hebben moeite met de manier van onderwijs geven hier, waarbij de nadruk ligt op stampen en herhalen. De leerlingen leren regels op te dreunen in plaats van leerstof te begrijpen. En ook met creatieve vakken als tekenen leren ze zo nauwkeurig mogelijk een plaatje natekenen. Fantasie of creativiteit wordt absoluut niet gestimuleerd, en dat is zo zonde! Als we ze een vrije opdracht geven vragen de kinderen direct om een voorbeeld om na te tekenen, omdat ze nooit iets uit hun hoofd doen! We proberen dit toch een beetje los te krijgen en hebben het er ook over met de leraressen. Ze zeggen telkens dat ze vinden dat wij zo veel originele ideeen hebben en dan leggen we uit dat in Nederland je leert om je fantasie te gebruiken, en dat het wordt gestimuleerd om creatief en origineel te zijn. We hopen dat ze in de toekomst gaan proberen ook de fantasie van de kinderen wat meer los te krijgen!

We hebben heel erg zin in volgende week dinsdag, als we naar Calcutta en Darjeeling gaan voor 10 dagen. Even weg, en even aan iets heel anders denken! Even geen uitlaatgassen maar frisse lucht in de bergen..! Ik ben ook aan het nadenken wat ik na India wil gaan doen, want ik moet mijn vliegticket gaan omboeken binnenkort. Wordt het Nepal, Sri Lanka, of alletwee..? Ik weet het nog niet, maar ik weet wel zeker dat ik na India nog niet meteen naar huis ga! Op dit moment heb ik nog niemand om daarna mee verder te reizen. Dat vond ik in het begin een heel eng idee, maar ik merk hier dat mensen ontmoeten heel erg gemakkelijk gaat. Overal zijn reizigers, en vooral als je alleen reist ben je heel makkelijk aan te spreken voor anderen en leg je heel makkelijk contact. Afgelopen week vond ik een groezelig papiertje dat op onze badkamerdeur geplakt was. Er stond de volgende tekst op:`When you come to the edge of all the light, and you know you are about to step off into the darkness of the unknown, faith is knowing one of two things will happen: Either there will be something solid to stand on, or.. You will be taught how to fly.' En dat is denk ik wat ik hier heel erg leer. Ik ben van nature een doemdenker en ga altijd van het slechtste geval uit, maar zo moet je niet denken. Je moet niet denken dat je van de aarde afvalt, nee je leert hoe je moet vliegen! In India werkt het zo, vaak lijken dingen helemaal in de soep te lopen maar op een of andere manier komt alles toch altijd weer op zijn pootjes terecht, zij het op een andere manier dan je verwacht of gepland had. En dat is heel leerzaam voor me, want je kunt niet controle hebben over alles zoals ik zo graag zou willen. Soms moet je gewoon vertrouwen hebben dat het goed zal komen, ook al heb je nog geen idee hoe. En met die houding en die mindstate komt alles meestal ook wel goed, is wat we tot nu toe gemerkt hebben.

Volgens mij heb ik jullie wel weer redelijk bijgepraat! Ik geniet enorm van het Indiase leven, en ook al mis ik die stampot en mijn vaders erwtensoep, ik denk dat ik het Indiase eten nog veel meer ga missen als ik terug ben in Nederland! Die heerlijke subji's, dal, rijstgerechten, lassi's, curd, alles is hier verrukkelijk. En ook al mis ik het af en toe om ongestoord op straat te lopen en te kunnen genieten van de Trichtse weilanden, ik denk dat ik het Indiase straatleven nog veel meer ga missen. Wat is het eigenlijk saai in Nederland, waar je nauwelijks iemand op straat ziet! In India is al het leven op straat, waardoor een wandelingetje altijd een belevenis is. Kortom, ik ben hier nog lang niet uitgekeken! Over 9 dagen vertrekken we richting Calcutta en Darjeeling, ik hoop dat het nog lukt een blog te schrijven daarvoor. Zo niet, hele fijne kerstdagen!

Veel liefs, Nienke