Lakpati, de miljonair

Het is eind van de middag en Frans neemt ons mee naar Lakpati op huisbezoek. Lakpati weet haar eigen leeftijd niet, maar ik schat haar op 80, 90. Ze ligt op bed, de hele dag, en is verschrikkelijk mager. Lakpati is op jonge leeftijd uitgehuwelijkt aan een jongen uit onze wijk. Haar man overleed jong aan TBC. Ze moest werken voor de rijke families van de hogere kasten, die haar verkrachtten, uitbuitten en haar publiekelijk vernederden. Maar Lakpati liet niet over zich heen lopen. Haar eigenlijke naam is anders, maar door de Thakur familie werd ze al snel Lakpati genoemd, wat Miljonair betekent, om de draak met haar te steken. Lakpati spuugden de rijkere kasten in hun gezicht en schold ze uit, wat ze met heel wat afranselingen heeft moeten bekopen. Ze kreeg vier dochters en een zoon. Haar man overleed en ze bleef alleen, en moest zelf de bruidsschat voor haar vier dochters opbrengen. Haar oudste dochter werd uitgehuwelijkt voor een lage bruidsschat. Haar schoonfamilie waar ze bij kwam te wonen mishandelde haar en uiteindelijk sprong ze de waterput in om zelfmoord te plegen. Lakpati haalde haar eruit en de dochter wilde terug bij Lakpati wonen. Maar daar had Lakpati geen geld en eten voor, dus dwong ze haar dochter terug te gaan naar de man die haar mishandelde.

Toen de cooperatieve tuin werd opgericht was Lakpati het eerste lid. Toen een rijke buurman elke week zijn afval over de schutting in de tuin dumpte was Lakpati de enige die er iets aan durfde te doen. Een week lang verzamelde ze het afval en aan het eind vand e week ging ze naar de buurman. Ze klopte aan en zodra hij opendeed stortte ze het afval op zijn voeten, keek hem aan en liep weg. Er is nooit meer afval gedumpt in de tuin.

Haar zoon heeft ernstige TBC, hij is immuun geworden voor de medicijnen en zal spoedig sterven. Wat hij thuis doet is molentjes vouwen die zijn zoontjes na schooltijd moeten verkopen langs de straat. Zijn vrouw zorgt voor de verdere inkomsten en haar zoons gaan naar school in Ashray. Ik geef Karan les, uit klas 3, een broodmager jongetje die zelf ook TBC heeft. Maar hij is trots op zijn oma, die wordt gezien als de heldin van Nagwa. Lakpati de miljonair, die niet over zich heen liet lopen.

En zo komen we steeds meer te weten over de bewoners van de wijk. Erg heftig om alle verhalen te horen. 's Ochtends geven we nog steeds les op school, maar er is nog een tweede activiteit bijgekomen: yoga. Elke ochtend staan we om 5.40 op om naar Ashray te gaan, waar we yoga krijgen van Maya die overdag werkt als verpleegster in Ashray. Maya is 35 en legt haar benen in haar nek, terwijl wij 18 zijn en nog net onze tenen aan kunnen raken (in het begin zelfs niet eens..). Kortom, we feel ashamed! Het maakt ons extra gemotiveerd om elke ochtend vroeg allerlei vreselijke rek en strekoefeningen te doen en honderd keer achter elkaar je tenen aan te raken. We komen er wel! Wacht maar wat wij allemaal kunnen na 3 maanden yoga!

Vorige week was er, verassing verassing, weer eens een festival, Deep Diwali. Samen met wat vrienden hadden we een boot gehuurd en hebben we die avond langs de ghats gevaren die volstonden met kleine kaarsjes. Het was echt prachtig!

Op school gaat het prima! De lessen gaan goed, we leren de kinderen steeds beter kennen. Het valt ons op dat ze onze manier van lesgeven echt niet gewend zijn. In India wordt kennis erin gestampt, men kent geen andere manier. Het draait om herhalen, opschrijven, herhalen, opschrijven, en dan opdreunen. Wij vragen ze dingen op te schrijven over hun karakter, over hun interesses, hun dromen, hun hobby's. Het is iets waar nog nooit iemand geinteresseerd in is geweest, en waar ze zelf vaak ook niet echt over nadenken. Bovendien hebben ze heel veel bevestiging nodig en zijn ze heel bang fouten te maken. We moeten echt geen voorbeelden geven als we ze een opdracht geven, want dan nemen ze dat letterlijk over. Als ze een wat vrijere opdracht doen vragen ze telkens: 'Ma'm? Good?'. Laatst moest klas 3 een memory spel maken, met op het ene kaartje een dier getekend, en op het andere kaartje de engelse naam. Een jongetje was een giraffe aan het tekenen. Eerst tekende hij hem geel. 'Good ma'm?' Toen tekende hij een bruine stip. 'Good ma'm?' Toen tekende hij de tweede bruine vlek. 'Good ma'm?' Zo gaat dat dus door, met 15 kinderen in een klas. Best vermoeiend af en toe! We zijn ook bezig met uitjes en activiteiten bedenken. We willen ze meenemen naar de film, we willen een boottocht op de Ganges maken, we willen een movie afternoon in Ashray organiseren, compleet met popcorn en cola, en zo zijn we verder aan het brainstormen.

We hebben ook aan alle kinderen en leraren onze foto's laten zien, en dat vinden ze erg interessant. Iedereen is erg 'smart looking' en ze vinden het heel interesssant om te weten hoe oud mijn ouders zijn en wat de naam van iedereen is. Onze hond Marley is ook erg populair, daar krijgen de kinderen geen genoeg van. Het is erg grappig om de kinderen 'Joris' en 'Wessel' uit te laten spreken. Vooral 'Frits' is een onmogelijke naam voor ze, heel grappig om te horen! Ook alle vriendinnen zijn gekeurd en bekeken en bij de foto van mijn kamer is steevast de vraag 'Is that your house?'. Aitsj, toch best lastig uitleggen dat onze huizen uit meerdere kamers bestaan en dat deze kamer alleen van mij is..

In de weekenden zijn we op zondag en zaterdagmiddag vrij. Afgelopen zondag zijn we met een groep vrijwilligers en studenten van andere projecten die we hebben ontmoet, naar een grote Indiase markt geweest. Was heel erg leuk, zoveel mooie spullen, ik wist gewoon niet waar ik moest kijken. Maar met het idee dat alles in mijn backpack mee moet de komende maanden wordt je shopdrang wel getemperd.. Het was tien km rijden met de riksja. Op de terugweg hebben we daar 3,5 uur over gedaan, enorme verkeersfile! Uiteindelijk bleek dat een of andere minister in de stad was op doorreis en dat daarom zonder dat vooraf te melden de halve stad was afgezet. Typisch India..

Gister hebben we iets vervelends meegemaakt. We waren 's middags op de computer statistieken aan het uittypen toen een van de leraressen binnenkwam en vertelde dat een oudleerling van Ashray, een jongen van 14 jaar, was overleden. Hij had een hersenvliesontsteking, zijn ouders hadden aanvankelijk het geld niet om hem te laten opnemen. Uiteindelijk hebben ze bij Ashray aangeklopt, en uit het noodfonds is het geld direct betaald om de jongen te kunnen laten opnemen. Hij was er inmiddels zo slecht aan toe dat hij in coma raakte, en gister overleed hij dus. Het was een goede vriend van veel jongens uit klas 5 die ik lesgeef. We zijn direct met de leraressen naar het huis toegegaan, dat is hier gebruikelijk. De jongen lag op een kleed in de tuin, met huilende vrouwen om hem heen. De halve wijk was er. Opeens kwam de moeder eraan, krijsend, en halverwege zakte ze in elkaar. Het is een beeld wat in mijn geheugen gegrift staat. De jongen gebalsemd en in lakens gewikkeld en diezelfde avond nog naar de burning ghat gebracht. Het was heel heftig. Wij zijn die middag gewoon naar huis gegaan, maar we waren er helemaal naar van.

Inmiddels zijn er 4 nederlanders gearriveerd die lid zijn van Benares fonds, het fonds uit Nederland dat Ashray steunt. Het is heel gezellig met hen, er zit ook een jongen van 18 bij die bij ons in het hostel zit en met wie we nu gezellig ontbijten enzo. Hij zal in de tuin gaan werken en misschien ook in het schooltje helpen. Wat heel leuk is is dat ze er zijn met Sinterklaas, dus dat wordt toch nog gedichten schrijven! Heb er nu al zin in.

Verder gaat alles hier goed, we willen eigenlijk niet meer weg! Gaat alles goed in Nederland? Het is grauw en grijs en Sinterklaas is gearriveerd? Ik hoop dat het allemaal goed gaat. Ik vergat de afgelopen blogs telkens mijn adres te geven, maar nu denk ik er aan! Mijn adres in India is:

Ganga Paying Guesthouse

B.30/250-A

Nagwa, Lanka

Varanasi-01

Nog wat leuke weetjes:

- Complimentjes geven of geinteresseerd zijn in India is lastig. Zodra ik iemand zeg dat zij een mooie sjaal draagt, zegt ze dat ik hem mag hebben, en onder heel luid protest nemen ze dan uiteindelijk hun sjaal terug. En als ik vraag wat iemand aan het eten is uit interesse, krijg ik het hele bord op mijn schoot..

- We hebben inmiddels een paar Indiase eettentjes ontdekt, en dat is heel leuk. Ze zitten propvol met alleen maar Indiers en het eten is er spotgoedkoop. Gemiddeld 40 roepies (70 cent) voor een hoofdmaaltijd. Als Maaike en ik binnenkomen en hebben besteld krijgen we het eten binnen 2 minuten, terwijl om ons heen Indiers daarna nog 20 minuten moeten wachten.. Je wordt wel erg voorgetrokken! Wat ook heel leuk is dat ze je bord bijvullen. Ze komen langs met pannen en potjes en als je het wilt kun je je bord gewoon nog een keer bijvullen.

- Door alle festivals en vakanties hebben de kinderen hier 185 vrije dagen, inclusief weekenden. 185! Frans is er woedend over, hoe kun je ooit onderwijs geven met zoveel vrije dagen? Er is meer protest dus er wordt over gesproken misschien bepaalde festivaldagen geen vrij te geven. De Hindoes hebben feestdagen, maar ook de Christenen en Moslims, en op al die feestdagen zijn de schoolkinderen vrij..

- We merken veel verschil tussen het gedrag van jongens en meisjes, wat denken wij komt door de ongelijkheid hier en het feit dat meisjes sneller ongewenst zijn. Jongens zijn vaak extreem dominant en meisjes erg bescheiden en verlegen. Laatst deden we een spel, we hadden sporten op het bord geschreven en als we een sport noemden moesten ze die uitbeelden. Toen we 'karate' zeiden vlogen de jongens door het lokaal met schopbewegingen en heftige oerkreten terwijl de meisjes af en toe een arm strekten wat dan een karateslag moest voorstellen. Het kostte ons heel wat moeite ze wat meer los te krijgen!

Nou, ik hou het voor gezien voor vandaag! Nogmaals, ik hoop dat alles goed met jullie gaat. Ik mis jullie wel hoor!

Dikke kus, Nienke